Zapraszam na kurs: “Medycyna naturalna” w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej im. S. Pigonia w Krośnie. Obejmuje system terapii i leków dra Gerharda Madausa i inne wyjątkowe działy medycyny naturalnej.

23 komentarze Zapraszam na kurs: “Medycyna naturalna” w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej im. S. Pigonia w Krośnie. Obejmuje system terapii i leków dra Gerharda Madausa i inne wyjątkowe działy medycyny naturalnej.

• Krystyna

  12 czerwca 2017 at 18:22 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Ech, gdybyż to Krosno leżało bliżej….

• Iza

  13 czerwca 2017 at 07:42 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Przeczytałam program. Żadnych kobiet, serio? Nawet Hildegardy z Bingen? Wierzyć się nie chce…

  • admin

    13 czerwca 2017 at 17:02 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

    Też mi uwaga. Co Pani wie o św. Hildegardzie? To co Niemcy współcześni piszą?, a Polacy z niem. współczesnego tłumaczą?, żałosne…
    Nieuważnie Pani czyta. Ita Wegman jest kobietą.

• Renata

  13 czerwca 2017 at 11:00 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Szkoda, że nie bedzie e-lerningu… A może w przyszłości mogłaby być taka możliwość? Dla osób ze wschodu Polski z małymi dziećmi tyle km… nie jest za bardzo mozliwe.

• Renata

  13 czerwca 2017 at 18:07 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Kiedy zaczyna się kurs? czy we wrześniu?

  • admin

    13 czerwca 2017 at 18:19 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

    Tak, w II połowie września.

• Jadzia

  14 czerwca 2017 at 09:07 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Witam

  Mam pytanie co do kursu – czy po danym kursie uzyskuej sie jakis dyplom?
  Jestem mloda osoba, która ma w sobie olbrzymia pasje zielarska, wiedzy wciaz za malo pomimo studiowania wielu ksiazek ( glownie starych ksiazek zielarskich z dziada pradziada)
  Olbrzymim szacunkiem darze wiedze Dr Rozanskiego oraz cenie sobie ta strone jednak bardzo ciezko jest m iczytac i skupic sie na komputerze – czy moglabym liczyc na tytuly ksiazek ktore pomoglyby przygotowac mi sie do takiego kursu?

  Moim marzeniem jest w przyszlosci otworzyc sklep zielarski – jednak wiem, ze potrzebne sa ukonczone pewne kursy, tylko jakie?

  • Ula

    16 czerwca 2017 at 11:51 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

    Cześć Jadzia
    odezwij się do mnie na maila inifumi@gmail.com
    może będę mogła troszkę pomóc 🙂
    Pozdrawiam Ula

• Naturoterapeuta

  15 czerwca 2017 at 09:44 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Pan admin jakiś nerwowy i jeszcze to „żałosne”… skoro tak sie tam ludzi traktuje…

  • admin

    15 czerwca 2017 at 12:40 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

    Jeszcze dodam dla Iza…, że Hildegarda była mężczyzną, a nie wykluczam opcji gender…, to było tak dawno, że kto wie?

    • omega

      21 czerwca 2017 at 10:00 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

      Hildegarda nie była mężczyzną. Intelektualną hybrydą była raczej. Obstawiam kobietę leworęczną. Podobno niepiśmienną- gdyby pisała lewą ręką, ryzykowałaby spalenie na stosie. Pisali inni, a potem już coś w rodzaju „głuchego telefonu” i efekty są jakie są.
      Kurs ciekawy, trochę powtórzeń dla katowickich absolwentów, ale ciągle kuszący.

• Jolanta

  15 czerwca 2017 at 10:20 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Bardzo interesujący program.

• Zielona

  17 czerwca 2017 at 15:20 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  No tak… Komentarz z 13-go czerwca, godz. 7:42 – to bardzo wysoki poziom. Każdemu mogą puścić nerwy.

• plum plum

  19 czerwca 2017 at 16:17 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Patrząc po poziomie komentarzy i zapytań.

  Zapytać warto czy Doktor Henryk planuje weryfikować kandydatów co by obciachu absolwenci nie przynosili tako uczelni jak i zacnemu kierownikowi?

• Anna Zaremba

  20 czerwca 2017 at 00:49 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Doktorze-szkoda zdrowia na głupków-(Iza)ale… dobrze jej pan odpowiedział 2-krotnie.Pozdrawiam

• Małgorzata Majewska

  20 czerwca 2017 at 21:33 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Ciekawa jestem czy będzie następna edycja

• Ola Z.

  27 czerwca 2017 at 18:04 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  witam Panie Doktorze
  jak rozumieć zakres : podstawowa wiedza z zielarstwa i biologii? czy wymagana jest znajomość łaciny?
  jaka jest forma zaliczenia kursu?
  czy dostępne będą materiały?

  pozdrawiam serdecznie
  ola ziaja

• Ewa Hanna

  30 czerwca 2017 at 12:19 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Dzień dobry,
  Czy kurs Zielarz – fitoterapeuta będzie w KROŚNIE realizowany w 2017/2018? Jestem po kursie w MIĘDZYBOROWIE ale dołączyłam później i mam niedosyt. Czy raczej należy się zgłosić na ten? Będę wdzięczna za odpowiedź.
  Z poważaniem

• Basia

  3 lipca 2017 at 19:57 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  A Kopernik była kobietą

• Lukasz

  24 lipca 2017 at 23:32 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Witam,

  A czy będzie może kolejna edycja kursu od Nowego Roku? Czy są jeszcze wolne terminy na teraz?

• Rekrutacja uzupełniająca na kurs “Medycyna naturalna” oraz studia inżynierskie “Zielarstwo” w PWSZ w Krośnie, zapraszamy. « Medycyna dawna i współczesna

  21 sierpnia 2017 at 10:19 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  […] Zapraszam na kurs: “Medycyna naturalna” w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej im. S. P… […]

• Roman M.

  28 sierpnia 2017 at 09:36 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Kilka uwag natury „etno”…. Cz. I/III

  „ (…) Dlatego też tak cenne są wiadomości z zakresu etnobotaniki, etnomedycyny i etnofarmakologii. Historyczne, wielowiekowe stosowanie roślin jest wiedzą, której nie możemy zatracić. Współczesne danemu pokoleniu badania nad właściwościami roślin tak naprawdę w większości przypadków potwierdzają sens ich stosowania w medycynie. Dają poczucie naukowego uzasadnienia użycia preparatu ziołowego w leczeniu określonej choroby. (…)~ H. Różański, wpis – „Rozmyślania nad czystkiem”.

  To, że wiadomości z zakresu etnobotaniki, etnomedycyny i etnofarmakologii są cenne – widać w programie obu kursów (wybór określonych zagadnień i wpisanie ich w plan – to jednocześnie przecie rezygnacja z innych, równie ciekawych i interesujących). Jednak to, że tematyka etno znalazła się w planie kursów nie jest powodem który skłonił mnie do wysmarowania niniejszego komentarza …..

  Szata roślinna kuli ziemskiej ukształtowana jest pod wpływem różnorodnych czynników: ekologicznych, historycznych, ewolucyjnych itd. Wykorzystanie roślin przez człowieka (medyczne, spożywcze itd.) zależało od rozmaitych względów i zawsze wiązało się z szerszą perspektywą, nazwijmy ją, kulturową. Zwyczajowe materia medica (termin pochodzący od Dioskurydesa – oznaczający ogół surowców leczniczych) rozwijały się na przestrzeni wieków. Wiedzę o nich przekazywano między pokoleniami (często był to przekaz ustny). Znaczącą część surowców leczniczych stanowiły rośliny. Były one od dawna stosowane przez wszystkie cywilizacje do sporządzania leków. Wiedza przednaukowa o ziołach formowała się z codziennej obserwacji i doświadczeń poszczególnych ludów i narodów. Odkrywanie praw przyrody przeradzało się w wiedzę praktyczną o pochodzących z natury: lekach, pokarmach, truciznach itd. Nie zawsze, z rozmaitych powodów, zdołano ją „utrwalić” w formie pisemnej.

  Zadziwiają nas dzisiaj sposoby i wiedza o roślinach jaką posiadły prymitywne społeczności. Jeszcze bardziej zastanawia odpowiedź na pytanie, jak to się stało, że te same lub blisko spokrewnione rośliny mogły być używane do leczenia tych samych chorób przez wspólnoty zamieszkujące tereny oddalone od siebie o tysiące kilometrów, chociaż brak dowodów na to by mogły one sobie tę wiedzę jakoś przekazać. Dla porządku należy tu dodać, iż używano czasem tej samej rośliny w zgoła odmienny sposób we wspólnotach które żyły obok siebie.

  Mówiąc o medycynie w kategoriach „etno” należy pamiętać, iż w wyrazach złożonych, człon „etno”, wskazuje na ich związek znaczeniowy z: ludem, narodem, społeczeństwem, grupą społeczną, etniczną czy terytorialną itp. W tym więc przypadku, mamy na myśli sumę wiedzy, umiejętności i praktyk opartych na teoriach, przekonaniach i doświadczeniach autochtonicznych wobec różnych kultur (niekoniecznie zweryfikowanych przez współczesną, naukową medycynę), używanych w utrzymaniu zdrowia, jak również w zapobieganiu, diagnozowaniu, doskonaleniu lub leczeniu chorób fizycznych i umysłowych. Wiedza autochtoniczna, czyli inaczej rdzenna, pochodząca z określonego terenu itd. nie oznacza rzecz jasna „hermetyczna”. Jeśli idzie np. o wiedzę etnobotaniczną – to badanie roślin, ich możliwego wykorzystywania (leki, żywność, wykorzystanie gospodarcze itp.) było praktykowane, że się tak wyrażę, przez wszystkie kultury, we wszystkich okresach dziejów. Od zawsze wiedzą taką wymieniały się plemiona, narody, zarówno przyjazne jaki i wrogie sobie nawzajem.

  Jako odrębne obszary nauk (określony zakres, terminologia, metodologia itd.) rozmaite mające „etno” w nazwie dziedziny (np. etnobiologia, etnobotanika, etnomedycyna, etnofarmacja itd.) mają stosunkowo niedługą historię datowaną na XIX, XX w. (np. termin „etnobotanika” został wprowadzony po raz pierwszy w zakres naukowych dociekań w 1895 r. przez J. Harshbergera). O etnomedycynie już wspomniałem ale idźmy dalej. Szerszym znaczeniowo jest termin etnobiologia (upraszczając – dotyczy relacji łączących człowieka z przyrodą) od terminów etnobotanika (zajmującej się relacjami ludzie – rośliny), czy etnofamakologia (ta z kolei dziedzina zajmująca się obserwacją, opisem i eksperymentalnym badaniem „tubylczych” leków i ich aktywnością biologiczną).

  Informacja o etnobotanice jaką możemy przeczytać np. w Wikipedii jest dość zdawkowa: „ (…)
  dziedzina nauki z pogranicza botaniki i etnologii. Przedmiotem badań i poznania są związki między roślinami i kulturą społeczeństw ludzkich. Etnobotanicy zajmują się poznaniem sposobów, mechanizmów i kulturowego kontekstu używania roślin w społecznościach ludzkich, w szczególności w celach i zastosowaniach spożywczych, medycznych, kosmetycznych, magicznych, tekstylnych, budowlanych, religijnych (…).”Jednym z prekursorów polskiej etnobotaniki jest z pewnością botanik J. Rostafiński (można by tu wymienić i wiele innych nazwisk). W 1883 roku zachęcał on do zbierania nazw i sposobów użytkowania roślin w Polsce a 1895 roku wydał „Zielnik czarodziejski to jest zbiór przesądów o roślinach”. Znanym współczesnym, polskim etnobotanikiem (zajmującym się m.in. spożywczym użytkowaniem roślin dzikich) jest Ł. Łuczaj (publikujący sporo zarówno w kraju jak i za granicą – zainteresowanym tematem polecam jego ksiązki i artykuły).

  Choć, jak wiemy, opisy użytkowania roślin (medyczne, spożywcze itd.) znaleźć możemy już w dziełach starożytnych, to takie badania i zainteresowania zaczęły się rozwijać jeszcze gwałtowniej wraz z odkryciami geograficznymi od XVI w. Wydaje się, że poszukiwanie nowych roślin leczniczych należało do ważnych motywów badania zamorskiej przyrody. Eksploracja Nowego Świata, od samego początku, nastawiona była na zdobycie roślin które można wykorzystać medycznie (nie był to powód jedyny). Właśnie w XVI wieku wprowadzono do medycyny europejskiej wiele nowych środków farmaceutycznych. Rośliny nie wymieniane w dziełach starożytnych wymagały poznania botanicznego i farmakologicznego. Poznawanie i podbój nowych lądów (Ameryki, później Australii), kolonizacja i eksploatacja tych które Europejczycy wcześniej już znali, wywarły zatem niewątpliwy wpływ na badania botaniczne i farmaceutyczne. Dla przykładu – Ameryka dostarczyła takich nowych surowców farmakognostycznych takich jak kora chinowa, kurara czy tytoń i szeregu innych.

  Jeśli mówimy o stosunkowo krótkiej „naukowej” historii np. etnofarmacji, to trzeba równocześnie pamiętać, iż początki „nauki” o surowcach leczniczych można datować dopiero na pierwsze lata XVIII w. Zaczęto wówczas opisywać już nie tylko same gatunki lecznicze (kompletne rośliny), lecz także ich części będące towarem w handlu i surowcem przechowywanym w aptece itd. Był to czas narodzin farmakognozji – mniej więcej w takim kształcie jak ją dziś rozumiemy. Terminu „farmakognozja” użył po raz pierwszy w 1815 r. aptekarz Ch.A. Seydler, a do wyodrębnienia farmakognozji jako samodzielnej dyscypliny przyczynił się A.O. Tschirch, autor pierwszego podręcznika farmakognozji (Handbuch der Pharmakognosie 1908–12).

  Niezależnie od tego co napisano wyżej należy zauważyć, iż do drugiej polowy XIX wieku niemal w całej Europie, większość jej mieszkańców stosunkowo rzadko stykała się z lekarzem czy farmaceutą mającym akademickie wykształcenie. Ludność poza miastami korzystała z różnych tradycyjnych (charakterystycznych dla określonych grup terytorialnych i etnicznych) sposobów leczenia – w znacznej części z ziołolecznictwa. To również stało się z czasem obiektem zainteresowań etno – naukowych. W latach 80 XIX w. obserwuje się w Europie gwałtowne ożywienie badań etnograficznych. E. Majewski – autor słownika „(…) nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich: zawierający ludowe oraz naukowe nazwy i synonimy polskie, używane dla zwierząt i roślin od XV-go wieku aż do chwili obecnej, źródłowo zebrane i zestawione z synonimami naukowemi łacińskiemi w podwójnym porządku alfabetycznym i pomnożone porównawczym materyałem, zaczerpniętym z innych języków słowiańskich” tak opisuje to zjawisko „( …) W ostatnich 10 latach etnografia rozwinęła się jak mało która gałąź wiedzy. Rozwój ten widoczny jest w ogromnej ilości nieobrobionych materiałów, jakie zewsząd wpływają do literatury wszystkich ludów Europy i Ameryki. Dziś zbieramy już troskliwie wiadomości, jakie przed pięciu laty nikogo jeszcze nie obchodziły. Z prądem tym liczyć się nam wypada.”

  Warto także zwrócić uwagę i na to, iż w XIX w. powstało sporo rejestrów opisujących „lokalne” surowce zielarskie, czasem nie używane wówczas przez „naukową medycynę”. Zawierały one obserwacje etnobotaniczne rozmaitych ludów. W księgach tych, wymieniających i opisujących szereg gatunków ziół, często możemy znaleźć przypisy w rodzaju „hodie exolevit” – „dzisiaj zanikł, został zapomniany”, „hodie obsoletus” – „dzisiaj przestarzały” itp. Takie przeglądy roślinne są dla dzisiejszych badaczy interesującym źródłem wiedzy – bowiem uwzględniano w nich etymologię, historię badania i używania rośliny oraz jej surowców, rozmieszczenie geograficzne, właściwości użytkowe, działania farmakologiczne, a także wszelkie inne zebrane informacje, które w późniejszych czasach nazwano by już etnofarmaceutycznymi, etnomedycznymi czy etnobotanicznymi.

  Jak wspomniałem wyżej, rozmaite dziedziny mające „etno” w nazwie zajęły się z czasem także i Europą (np. badania terenowe – głównie obszarów wiejskich, kwerenda piśmiennictwa itd.). Co więcej – obecnie postuluje się również, by takie badania prowadzić nawet wśród ludności dużych europejskich miast. Część ich mieszkańców przywędrowała bowiem z terenów wiejskich i może być „depozytariuszami” ludowych tradycji i zwyczajów, wiedzy o roślinach leczniczych itd.

  • Anna

    14 września 2017 at 16:56 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

    Niesamowita wiedza, dziękuję za wpis 🙂