Kanał dostępny: https://www.youtube.com/@luskiewnik
|
||||||
|
Anemarena – Anemarrhena asphodeloides Bunge (syn. Terauchia anemarrhenifolia Nakai) należy do rodziny szparagowatych – Asparagaceae. Jest jednoliścienną rośliną zielną wykształcającą kłącze długości około 10-15 cm, grubości ok. 1 cm. Liście trawiaste, długie, gładkie, do 60 cm długości i do 1 cm szerokości. Cała roślina dorasta do 1 m wysokości. Kwiaty zebrane w grona. Segmenty okwiatu różowe, jasnofioletowe lub białe. Owocem jest torebka. Nasiona czarne, wąsko podłużne, eliptyczne, lekko zakrzywione. Kwitnie od sierpnia do września. Surowcem farmakopealnym jest wysuszone, całe lub połamane, okorowane lub nieokorowane kłącze, pozbawione korzeni. Surowiec jest pozyskiwany jesienią lub wiosną. Powinien zawierać przynajmniej 0,5% mangiferyny C19H18O11 o masie cząsteczkowej 422,3. Strata masy po suszeniu: nie większa niż 11%. Zawartość popiołu całkowitego nie powinna przekraczać 6%.  Kłącze nieokorowane jest nieco spłaszczone, lekko zgięte, niekiedy rozgałęzione, długości 2-15 cm i średnicy 0,8-2 cm. Zewnętrzna powierzchnia jest brunatna, czerwonawobrunatna lub z odcieniem żółtawym. Surowiec posiada pierścieniowate guzki z brunatnawo-żółtymi włóknami (pozostałości naczyń biegnących do liści). Na kłączach obecne są pozostałości nasad liściowych (białawożółte lub brunatne). Istnieją też ślady po odciętych korzeniach odchodzących od kłączy. W handlu jest też dostępne kłącze okorowane, którego powierzchnia jest żółtawobiała. Anemarena występuje w Mongolii, Japonii, Chinach i Korei. W wielu krajach Azji uprawiana do celów leczniczych. W kłączach obecne są saponiny sterydowe (timosaponiny, aglikon sarsapogenina), ksantony (mangiferyna), lignany (hinokiresinol) i polisacharydy (anemarany). Przetwory z kłączy Anemarrhena wywierają działanie przeciwzapalne, podobne do kortyzonu, ponadto przeciwgorączkowe, przeciwzakrzepowe, hipoglikemiczne, hepatoprotekcyjne, wykrztuśne i przeciwwirusowe. W medycynie azjatyckiej stosowane w leczeniu stanów zapalnych układu oddechowego, żołądka i jelit, układu moczowego i płciowego, ponadto dychawicy oskrzelowej (astmy), owrzodzeń jamy ustnej oraz cukrzyca. Wykazuje aktywność Przeciętne dawki surowca wynoszą 6-12 g/dzień. Z kłączy należy przygotować odwar (gotować 20 minut). W schorzeniach układu oddechowego przyjmować małe dawki, ale często. Może powodować spadek ciśnienia krwi. Nie należy podawać w czasie biegunki. Publikacja „Podstawy receptury zielarskiej” to skrypt dedykowany słuchaczom kursu Receptura zielarska i kosmetyczna Wydanie I 2024  Wydawnictwo Otium Recenzent: o. dr Marcelin Jan Pietryja Okładka: miękka Ilość stron: 163 Skład: Barbara Guz Druk i oprawa: Drukarnia Wydawnictwo Arka Więcej informacji na stronie Instytutu Medycyny Klasztornej: https://www.imk24.pl/podstawy-receptury-zielarskiej-henryk-rozanski Cały kurs obejmuje łącznie 30 godzin lekcyjnych materiałów dydaktycznych (45-minutowych) – wykładów, które będą nagrane i udostępnione słuchaczom w ciągu dwóch tygodni po zajęciach. Wykłady prowadzone są online na żywo.  Nagrania wykładów będą dostępne po zalogowaniu w panelu użytkownika (system ActiveNow) Zajęcia będą odbywać się w soboty, w podanych poniżej terminach, w godzinach od 8:00 do 12:00. W połowie zajęć 15-minutowa przerwa. Celem kursu jest przedstawienie zwięzłej wiedzy na temat olejków eterycznych, balsamów i żywic używanych w dawnej i współczesnej medycynie oraz kosmetyce. Z substancji tych można przygotować liczne preparaty dla prywatnego i komercyjnego użytku. Słuchacz zapozna się z zasadami przygotowywania preparatów z omawianych składników oraz możliwościami ich użycia w celach leczniczych i kosmetycznych. Podane będą bezpieczne dawki i stężenia oraz zasady bezpiecznego stosowania olejków, żywic i balsamów. Kurs trwa od stycznia do czerwca 2025 roku. Więcej informacji na stronie Instytutu Medycyny Klasztornej: https://imk.katowice.pl/rekrutacja-2024-2025/balsamy-zywice-i-olejki-eteryczne-2025.html Korzeń dziewięćsiłu – Radix Carlinae pozyskiwany z dziewięćsiłu bezłodygowego – Carlina aucaulis L. (Asteraceae, Compositae) jest surowcem fitoncydowym, które wywiera działanie antypasożytnicze, gdy jest w postaci świeżej. Surowiec znany przede wszystkim w krajach alpejskich (Austria, Włochy, Szwajcaria, Niemcy). Korzeń zawiera inulinę 18-22%, olejek eteryczny 1-2% (carlina-oxid = benzylo-2-furfurylo-acetylen), żywice, fenolokwasy, enzymy, garbniki i pochodne kwasy palmitynowego. Żywica z olejkiem paraliżują obleńce, tasiemce i zabijają pierwotniaki. Jest to również dobry środek fungistatyczny, antyzakażeniowy, przeciwwirusowy, rozkurczowy, przeciwdepresyjny i przeciwwrzodowy. Przyspiesza gojenie wrzodów żołądka i owrzodzeń jelitowych. Posiada duży potencjał antynowotworowy. Wpływa też immunostymulująco. Pędzi żółć i mocz, usuwa z organizmu szkodliwe produkty przemiany materii. Zbija gorączkę. Łagodzi bóle mięśni, głowy i stawów. Szczególnie wrażliwe na wyciągi z dziewięćsiłu są bakterie z rodzaju Staphyllococcus, Shigella, Salmonella i Enterococcus. Wskazania do stosowania surowca są liczne: stany zapalne dziąseł, bóle, zapalenie gardła, reumatyzm, skąpomocz, kamica moczowa, zapalenie żołądka i jelit, choroba wrzodowa, owrzodzenia skórne, trudno gojące się rany, choroby reumatyczne, dermatozy, nowotwory, parazytozy. 3% napary i odwary można pić po 120 ml 3 razy dziennie. Przed parzeniem rozdrobniony korzeń należy zwilżyć spirytusem 70%. Przy chorobach pasożytniczych zażywa się 3 g sproszkowanego surowca z melasą co 1 h (łącznie 9 g). Po 2 h od ostatniej dawki trzeba przyjąć środek przeczyszczający. Właściwości przeciwpasożytnicze mają również różne gatunki komosy – Chenopodium. Najbardziej znana jest komosa piżmowa i jej odmiany/podgatunki – Chenopodium ambrosioides L. (=Dysphania ambrosioides (L.) Mosyakin & Clemants). Chenopodium ambrosioides var. anthelminticum obecnie jest oddzielnym gatunkiem Dysphania anthelmintica (L.) Mosyakin & Clemants. Rodzaj komosa – Chenopodium w dawnych systemach był zaliczany do rodziny Chenopodiaceae. Niektóre gatunki komosy wyrzucono z rodzaju Chenopodium i włączono do rodzaju Dysphania. Oba rodzaje obecnie zaliczane są do rodziny amarantowatych Amaranthaceae.  Komosa meksykańska – Dysphania anthelmintica (L.) Mosyakin & Clemants (dawniej Chenopodium ambrosioides varium anthelminthicum (L.) Gray pochodzi z Ameryki Środkowej, ale była uprawiana na innych kontynentach do celów leczniczych. Utworzyła hybrydy z innymi gatunkami. Zawiera olejek eteryczny (1-1,5%) bogaty w askarydol (60-80%), p-cymen (20-40%), alfa-terpinen, limonen i kamfer. Przetwory z tej rośliny zwalczają glisty, owsiki, tęgoryjca i pierwotniaki pasożytnicze. Askarydiol jest nadtlenkiem monoterpenowym, który został uzyskany syntetycznie w 1943 roku przez Günthera Otto Schencka (1913-2003) i Karla Zieglera (1898-1973). Olejek z komosy meksykańskiej odkłada się w organizmie, dawki mogą więc ulec nałożeniu i zsumowaniu, wywołując zatrucie. W medycynie sądowej opisano przypadki przedawkowania, a nawet zatrucia śmiertelnego olejkiem z komosy, a także askarydolem uzyskiwanym syntetycznie. Maksymalna dawka jednorazowa olejku z komosy meksykańskiej wynosi 0,5 g, a maksymalna dawka dobowa 1 g. Dzieciom podawano tyle kropel olejku ile miało lat. Po godzinie od przyjęcia leku stosowano środek przeczyszczający solny. Nie wolno podawać oleju rycynowego. W czasie kuracji wyłączyć z diety tłuszcze i mleko. Właściwości przeciwrobacze ma także typowy gatunek – komosa piżmowa Dysphania ambrosioides (L.) Mosyakin & Clemants występująca w Europie, a zawleczona z Ameryki Południowej i Ameryki Środkowej. W Polsce komosa piżmowa ma mniej olejku eterycznego (do 0,3%), a w nim askarydol (40%) i pinokarwon. Napary z ziela komosy piżmowej stosowano w medycynie ludowej przy wzdęciach, kolkach, robaczycach, jako środek przeciwastmatyczny, przeciwbólowy oraz przeciwko czerwonce (wywołanej przez amebę). Liście spożywano jako warzywo. Świeże liście i ziele przyspieszają gojenie ran. Pomocne są również w leczeniu ukąszeń i użądleń. Komosa wydziela wokół siebie substancje hamujące kiełkowanie i wzrost innych roślin. Wykorzystywano ją również do odstraszania szkodników roślin uprawnych (sadzono w pewnej odległości). Z drugiej strony trzeba wiedzieć, że komosę piżmową lubią ważki, szerszenie i osy. Wyciągi z komosy piżmowej niszczą larwy szkodników, nicienie glebowe i grzyby pasożytnicze. Nasiona po wypłukaniu z saponin i ugotowaniu są jadalne. Ocieranie się o rośliny w dni upalne wywołuje odczyny alergiczne i fototoksyczne. Olejek i nalewka z komosy zwiększa wrażliwość skóry na światło słoneczne. Napary z ziela 2% (po 100-120 ml) stosowane 1-2 razy dziennie są bezpieczne. Morela – Armeniaca jest rodzajem z rodziny różowatych – Rosaceae. Obejmuje 10 gatunków i liczne mieszańce. Pochodzi z Azji. Farmakopealnym surowcem jest wysuszone i dojrzałe nasienie, pozbawione łupiny nasiennej moreli pospolitej – Prunus armeniaca Linne (= Armeniaca vulgaris Lamarck), moreli mandżurskiej – Prunus mandshurica (Maximovich) Koehne (=Armeniaca mandshurica (Maxim.) Skvortsov) lub moreli syberyjskiej – Prunus sibirica L. (= Armeniaca sibirica (L.) Lam.). Surowiec powinien zawierać przynajmniej 3% amigdaliny (C20H27NO11) o masie cząsteczkowej 457,4. Amigdalina jest związkiem cyjanogennym. Związki cyjanogenne występują u ok. 2000 gatunków należących do 110 rodzin (np. Rosaceae, Poaceae, Linaceae, Papilionaceae = Fabiaceae, Euphorbiaceae, Scrophulariaceae). Podczas hydrolitycznego rozpadu uwalniają cyjanowodór HCN (kwas pruski, cyjanowodorowy, hydrocyanic acid). Amigdalina, C20H27NO11 występuje u roślin z rodziny Rosaceae. Krystalizuje z alkoholu etylowego w postaci białych płytek. Z roztworów wodnych krystalizuje w postaci pryzmatów. Kryształki topią się w temperaturze 214-216oC. Rozpuszcza się w 12 częściach zimnej wody, bardzo łatwo we wrzącym etanolu i wrzącej wodzie. Nie jest rozpuszczalna w eterze i chloroformie. W cząsteczce zawiera gencjobiozę (dwucukier zbudowany z dwóch cząsteczek D-glukozy połączonych wiązaniem β-(1→6)-glikozydowym). Pod względem chemicznym jest genzjobiozydem mandelonitrylu (D-(-)-mandelonitrile-gentiobioside). Prunus dulcis var. amara zawiera w nasionach do 8% amigdaliny. Amigdalina jest jednym z najwcześniej odkrytych związków cyjanogennych w roślinach. Wöhler i Liebig wykryli amigdalinę w migdałowcu już w 1837 roku. W badaniach chromatograficznych TLC badany jest metanolowy wyciąg z nasion moreli względem wzorca, czyli amigdaliny. Jądra nasion moreli są substytutem gorzkich migdałów (marcepan, napoje alkoholowe). Nasiona moreli zawierają olej tłusty 35-50% (kwas oleinowy 60-70%, linolowy 20-30%), związki cyjanogenne (do ok. 8%), enzymy (emulsyna, laktaza) i kwas pangamowy. Olej z pestek moreli jest bezpieczny do spożycia przez ludzi bez obróbki, ponieważ amigdalina jako glikozyd – nie rozpuszcza się w oleju. Olej z pestek moreli ma podobne właściwości jak olej brzoskwiniowy i migdałowy. Nie drażni tkanek. Jest cenny odżywczo. Stosowany do wyrobu leków i kosmetyków. Posiada działanie przeciwzapalne, wzmaga regenerację tkanek. Preparaty galenowe z nasion moreli są stosowane w leczeniu astmy uporczywego kaszlu, np. w krztuścu, ponadto przy zaparciach i zaflegmieniu układu oddechowego. Rozdrobnione nasiona są gotowane w wodzie przez 20 minut. Dawki nasion wynoszą od 3 do 10 g dziennie. W medycynie krajów azjatyckich jako środek przeciwkaszlowy, przeciwnadciśnieniowy, przeciwastmatyczny i przeciwnowotworowy. Spożycie surowca w nadmiarze daje objawy zatrucia kwasem pruskim. 60 nasion to dawka śmiertelna dla człowieka dorosłego. Dla dzieci niebezpieczna (nawet śmiertelna, zależnie od masy ciała) jest dawka 10-12 nasion. Rodzaj grzebyk (=plewikwiat, grzebykowiec) – Achyranthes należy do rodziny szarłatowatych – Amaranthaceae. Gatunki z tego rodzaju występują w Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, Ameryce Środkowej, w Azji oraz na wyspach Pacyfiku. Grzebyk dwuzębny (grzebykowiec dwuzębny, plewikwiat dwuzębny) – Achyranthes bidentata Blume rośnie w Indiach, Nepalu, Korei, Chinach i Japonii. Jest surowcem medycyny krajów azjatyckich. W Polsce nie był stosowany jako lek. Nie wyróżnia się również wyjątkowymi właściwościami leczniczymi, a zawartość ekdysteronu w jego korzeniu jest o wiele niższa niż w niejednym krajowym surowcu. Surowcem farmakopealnym jest korzeń – Achyranthis bidentae Radix. Wg Farmakopei Polskiej XIII surowiec stanowi cały lub połamany, wysuszony korzeń główny Achyranthes bidentata, pozbawiony korzeni bocznych. Korzeń powinien zawierać nie mniej niż 0,1% sumy steronów, w przeliczeniu na beta-ekdysteron C27H44O7 o masie cząsteczkowej 480,6. Cały korzeń jest walcowaty, prosty lub nieznacznie wygięty, 13-90 cm długości i średnicy 4-10 mm. Zewnętrzna powierzchnia jest szarawożółta do szarobrunatnej lub jasnobrunatna do jasnożółtawo-brunatnej z drobnymi podłużnymi nieznacznie skręconymi bruzdowaniami. Widoczne są poprzecznie ułożone przetchlinki i blizny po odciętych korzeniach bocznych. Przełam jest jasno-żółtawo-brunatny. Wiązki naczyniowe widoczne w postaci punktów ułożonych w 2 do 4 okółkach otaczających 2-3 większe centralne wiązki. naczynia są żółtawobiałe. Surowiec po zmieleniu ma postać proszku białawoszarego lub jasnobrunatnego. Strata masy po suszeniu: nie więcej niż 15%. Popiół całkowity: nie więcej niż 9%. Popiół nierozpuszczalny w kwasie solnym: nie więcej niż 1,5%. Farmakopee opisują badanie surowca metodą chromatografii cienkowarstwowej (beta-ekdysteron i ginsenozyd Ro) i chromatografii cieczowej (beta-ekdysteron). Surowiec (niuxi) jest objęty przez Farmakopeę Chińską 2015-2020.  Korzeń grzebykowca zawiera saponiny, kwas kawowy, kwercetynę, astragalinę, trójterpeny i ekdysterony. Wywiera działanie przeciwzapalne (hamowanie cyklooksygenazy-2, COX-2), wykrztuśne, przeciwgorączkowe, moczopędne i przeciwreumatyczne. Hamuje procesy degradacji kości i stawów. Stosowany jest przy osłabieniu mięśni, kości i ścięgien, np. przy bólu, osłabieniu i stanach zapalnych stawów kolanowych oraz odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Zalecany przy osteoporozie, zatrzymaniu miesiączkowania i zawrotach głowy. Dawki dobowe przeciętnie stosowane wynoszą 5-12 g surowca. Sproszkowany korzeń (kapsułki, pigułki, tabletki) 2 g 3 razy dziennie. 3 g surowca gotować w szklance wody przez 10-20 minut, odstawić na 10 minut, przecedzić. Wypić całą porcję odwaru. Stosować 2-3 razy dziennie. Ekdysteron zawaryty w korzeniu działa anabolicznie i przeciwzapalnie. Wzmaga odnowę tkanek. Przetwory wodne z korzenia korzystnie działają przy kaszlu i nieżycie układu oddechowego. Kosmetyki zawierające wodne i wodno-alkoholowe wyciągi z korzenia grzebykowca leczą atopowe zapalenie skóry i wzmagają regenerację skóry. Działają również oczyszczająco i przeciwzaskórnikowo. Wg Farmakopei Polskiej XIII i Farmakopei Europejskiej surowcem jest wysuszone kwitnące szczyty pędów – Agrimonia eupatoria L. Ziele powinno zawierać przynajmniej 2% garbników, w przeliczeniu na pirogalol C6H6O3 o masie cząsteczkowej 126,1. W ciętym i pokruszonym surowcu zauważyć można łodygi zielone lub czerwonawe, walcowate i słabo rozgałęzione. Im więcej łodyg tym gorsza jakość surowca. Łodygi pokryte są włoskami. Liście są złożone nieparzystopierzaście z 3 lub 6 naprzeciwległymi parami listków, pomiędzy którymi występują 2 lub 3 mniejsze listki. Listki są głęboko ząbkowane lub piłkowane, ciemnozielone na górnej powierzchni, natomiast szarawe lub srebrzyste od spodu i gęsto owłosione. Kwiaty zebrane w kłosowaty kwiatostan, który zwęża się ku szczytowi. Kwiaty są 5-krotne, wyrastają z kątów owłosionych przylistków. Kielichy są ciasno otoczone przez liczne szczytowe haczykowate kolce, które występują na obrzeżu owłosionego dna kwiatowego. Płatki korony żółte, łatwo opadające. Owoce są głęboko bruzdowane z haczykowatymi szczecinami.  Zgodnie z wymogami surowiec powinien zawierać maksymalnie 10% popiołu. Strata masy po suszeniu nie większa niż 10%. Chromatografia cienkowarstwowa nastawiona jest na wykrycie flawonoidów (kwercytryna, izokwercytrozyd, hiperozyd i rutozyd). Rzepik pospolity – Agrimonia eupatoria L. należy do rodziny różowatych – Rosaceae. Występuje w Europie, w Azji Mniejszej, Azji Środkowej i Afryce Północnej. W Polsce rośnie w zaroślach, na suchych zboczach, łąkach i przydrożach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Jest rośliną wieloletnią, dorastającą nawet do 1 m wysokości. Surowiec dostępny w handlu pochodzi głównie z Bułgarii, Węgier i Chorwacji. Ziele rzepiku jest surowcem garbnikowym i flawonoidowym. Zawiera 2-10% garbników, zawierających kwas galusowy i elagowy. Garbniki o nazwach agrimoniina i pedukulagina dominują. Spośród flawonoidów rzepiku warto wymienić: luteolinę, apigeninę, kwercetynę i kemferol. Zawartość flawonoidów wynosi około 1-1,4%. Grupa fenolokwasów obejmuje kwas pirokatechowy i wanilinowy. Ziele kwitnące zawiera również olejek eteryczny i trójterpeny (pochodne kwasu ursolowego). W dawnych publikacjach podano, że rzepik zawiera krzemionkę, kwas salicylowy i eupatorynę (3′,5-Dihydroxy-4′,6,7-trimethoxyflavone). Wodne i wodno-alkoholowe wyciągi z ziela rzepiku są stosowane w leczeniu nieżytu żołądka i jelit, w stanach zapalanych układu moczowego. Zewnętrznie jako środek ściągający i przeciwzapalny. Dawniej zalecano rzepik do leczenia schorzeń układu oddechowego, wątroby i pęcherzyka żółciowego. W medycynie ludowej rzepik traktowano jako środek do leczenia czerwonki, biegunek różnego pochodzenia, ran, owrzodzeń, cukrzycy, schorzeń nerek i pęcherza moczowego. Jest to zioło bezpieczne w stosowaniu. Zalecane są napary i odwary 1-1,5% po 100 ml kilka razy dziennie, również do okładów, przemywań i płukanek. Zapraszamy na I edycję nowego kursu „Balsamy, żywice i olejki eteryczne w medycynie naturalnej i kosmetyce” 2025 w Instytucie Medycyny Klasztornej.
Olejki eteryczne, żywice, oleożywice i gumożywice to źródło cennych składników biologicznie czynnych dla kosmetyki, medycyny oraz przemysłu spożywczego. Wchodzą w skład licznych preparatów dawnych i współczesnych. Niektóre są wykorzystywane do produkcji suplementów diety. Celem kursu jest przedstawienie zwięzłej wiedzy na temat olejków eterycznych, balsamów i żywic używanych w dawnej i współczesnej medycynie oraz kosmetyce. Z substancji tych można przygotować liczne preparaty dla prywatnego i komercyjnego użytku. Słuchacz zapozna się z zasadami przygotowywania preparatów z omawianych składników oraz możliwościami ich użycia w celach leczniczych i kosmetycznych. Podane będą bezpieczne dawki i stężenia oraz zasady bezpiecznego stosowania olejków, żywic i balsamów. Henryk Różański poda rozmaite receptury farmakopealne, w tym historyczne i zapomniane oraz własne (autorskie). Zajęcia będą prowadzone w sposób przystępny, zrozumiały, a wszystkie trudniejsze terminy, pojęcia zostaną w trakcie wykładów wyjaśnione. W ramach kursu słuchacze otrzymują:
Kurs zostanie zakończony egzaminem w formie testu online. Egzamin nie jest obowiązkowy. *Słuchacz otrzyma certyfikat ukończenia kursu z oceną lub bez oceny, w zależności od decyzji przystąpienia do egzaminu testowego. Miejsce:
Planowany czas trwania kursu:
Wszystkie wykłady będą prowadzone przez dra n. biol. Henryka Różańskiego. Cały kurs obejmuje łącznie 30 godzin lekcyjnych materiałów dydaktycznych (45-minutowych) – wykładów, które będą nagrane i udostępnione słuchaczom w ciągu dwóch tygodni po zajęciach. Wykłady prowadzone są online na żywo. Pytania z zakresu tematyki zajęć mogą być zadawane po wykładach. Nagrania wykładów będą dostępne po zalogowaniu w panelu użytkownika (system ActiveNow) Zajęcia będą odbywać się w soboty, w podanych poniżej terminach, w godzinach od 8:00 do 12:00. Nabór na kurs „BALSAMY, ŻYWICE I OLEJKI ETERYCZNE” 2025 trwa od 27.09.2024. Kandydaci są przyjmowani wg kolejności zgłoszeń. Zgłoszenia przyjmujemy wyłącznie poprzez formularz zgłoszeniowy. Więcej informacji pod adresem Instytutu Medycyny Klasztornej: https://imk.katowice.pl/rekrutacja-2024-2025/balsamy-zywice-i-olejki-eteryczne-2025.html Omawiane tematy na kursie: I Leki aromatyczne mineralne i naturalne, balsamy i żywice. Skład chemiczny, pochodzenie, receptura, zastosowanie, wskazania, przeciwwskazania, działania uboczne/niepożądane, dawkowanie, właściwości farmakologiczne i toksykologiczne. Znaczenie w medycynie i kosmetyce. 1) Piżmo – Moschus 1) Abelmoschus moschatus Więcej informacji na stronie: https://imk.katowice.pl/rekrutacja-2024-2025/balsamy-zywice-i-olejki-eteryczne-2025.html |
||||||
|
Copyright © 2025 Medycyna dawna i współczesna - All Rights Reserved Powered by WordPress & Atahualpa |
||||||
Najnowsze komentarze