Matricaria chamomilla L. – rumianek pospolity w ziołolecznictwie XIX wieku

Rumianek pospolity – Matricaria chamomillae Linne w XIX wieku był słabo zbadany pod względem chemicznym. Wiedziano, że zawiera leczniczy olejek lotny, który podczas destylacji przybierał barwę niebieską. W roślinie wykazano obecność siarki, gumy, gorzknika wyciągowego, żelaza, wapnia i potasu. Kwiat rumianku uważano za środek napotny, uśmierzający kurcze, wiatropędny i uspokajający, pomocny w leczeniu zaburzeń trawiennych. Doustnie podawano herbatkę z rumianku przy przeziębieniu, bólach brzucha, kurczach żołądkowych, kolkach, zatrzymaniu miesiączki. bolesnych miesiączkach i przy “napływach krwi do głowy”. Zewnętrznie, w naparze kąpano dzieci przy zapaleniu skóry; z naparu przygotowywano okłady na rany i obrzmienia, na oczy przy stanach zapalnych, wreszcie do płukania gardła i jamy ustnej w stanach zapalnych. Doodbytniczo wprowadzano mocne wywary przy świądzie. Wspomniany tutaj zakres dawnego stosowania rumianku przetrwał do dziś i został potwierdzony współczesnymi badaniami naukowymi.