Mało kto obecnie wie, że kwas nukleinowy, zanim odkryto jego dokładną strukturę, a nawet funkcjonowanie genów na poziomie molekularnym, stosowano jako lek w medycynie oficjalnej. Acidum nucleinicum oraz sól sodową kwasu nukleinowego – Natrium nucleinicum zaliczono do leków pobudzających hemocytopoezę w szpiku kostnym, czyli tworzenie krwinek. Oczywiście kwas nukleinowy działał stymulująco na czynności szpiku tylko po podaniu pozajelitowym, domięśniowym lub dożylnym. Na początku XX wieku zalecano również roztwór kwasu nukleinowego podskórnie. Kwas nukleinowy podawano także doustnie, przy czym nie zdawano sobie wówczas sprawy, że nie przyniesie on efektów leczniczych, bowiem jest trawiony w jelicie cienkim do składników prostych, nieaktywnych farmakologicznie. Doustne dawki kwasu nukleinowego wynosiły 500-1000 mg; natomiast nukleinian sodu podawano pozajelitowo w dawce 500-1000 mg w roztworach wodnych 10%. Przy agranulocytozie zalecano nukleinian sodu dożylnie. Z tego względu, że wstrzyknięcie kwasu nukleinowego było bardzo bolesne, wprowadzono do pozajelitowego aplikowania pochodne: nukleinian sodu i pentozonukleotyd sodu – Pentanucleotidum. Ab uzyskać dawkę 500-1000 mg wstrzykiwano około 5-10 ml roztworu 10%.
Acidum nucleinicum w roztworze 5% aplikowano podskórnie, w dawce 10-60 kropel, przy tyfusie brzuszynym, dyfterycie i gruźlicy.
Obecnie pojedyncze nukleotydy (np. adeninę) można znaleźć w rozmaitych suplementach, gdzie przypisywane są im niesamowite właściwości lecznicze i wzmacniające, a nawet dopingujące. Oczywiście nie jest to prawda, bowiem związki nukleotydowe, jak i kwas nukleinowy są trawione w przewodzie pokarmowym i w ten sposób są inaktywowane (unieczynniane). W codziennych pokarmach spożywamy wielkie ilości nukleinianów, bowiem pokarm organiczny zbudowany jest z masy komórkowej, a każda komórka posiada kwas nukleinowy. Do celów leczniczych kwas nukleinowy był pozyskiwany z drożdży, grasic i trzustek zwierzęcych. Obecnie źródłem nukleinianów dla przemysłu są najczęściej drożdże i rozmaite glony.
Nukleina jako substancja bogata w fosfor, została wyodrębniona w 1868 roku przez szajcarskiego biologa Friedrich’a Miescher’a (z wydzieliny ropnej i spermy). Nazwa pochodzi od nucleus, czyli jądra, bowiem w nim stwierdził największe stężenie. Późniejsze badania Albrecht’a Kossel’a (w latach 1883-1885) i Richard’a Altmann’a przyniosły podstawy pozwalające na nazwanie nukleiny – kwasem nukleinowym (1889). Początkowo kwas nukleinowy izolowany z grasic Thymus nazywano kwasem tymo-nukleinowym (obecnie DNA), natomiast kwas nukleinowy pozyskiwany z drożdży nosił nazwę kwasu drożdżowego (obecnie RNA).
Najnowsze komentarze