Aristolum = aristol został wprowadzony do lecznictwa w II połowie XIX wieku. Pod względem chemicznym to dwujodek dwutymolu (dijodek ditymolu), czyli połączenie tymolu z jodem. Jod (pierwiastek) w formie czystej, podobnie jak i tymol (związek fenolowy) to substancje wietrzejące (sublimacja), wydzielające specyficzny zapach, o silnych właściwościach antyseptycznych, antybakteryjnych, grzybobójczych i pierwotniakobójczych. Obie substancje połączone w związek dają proszek amorficzny, czerwono-brunatny, bez zapachu, rozpuszczający sie w eterze, chloroformie i tłuszczach. Słabo rozpuszczalny w spirytusie. Aristol nie jest rozpuszczalny w wodzie i glicerynie. Zawiera 45,8% jodu. Aristol stosowano zewnętrznie w postaci 10-20% zasypek (w połączeniu z talkiem), roztworów olejowych, maści i pasty (ze skrobią i gumą), np.
Rp.
Aristoli 1,5-5,0
Vaselini 50,0
S. Do wcierania przy liszajach.
Wskazaniami do stosowania aristolu były: infekcje bakteryjne skóry, oparzenia, odmrożenia, łuszczyca, grzybice, owrzodzenia goleni, owrzodzenia weneryczne.
Aristol nie jest toksyczny, jest bezpieczny w stosowaniu. Staje się czynny w obecności wydzielin z ran, w obecności potu, łoju, wydalin bakteryjnych, osocza krwi, limfy. Ma właściwości antygnilne. Wprowadzano go również do jamy nosowej przy bakteryjnych i grzybiczych chorobach.
Najnowsze komentarze