Mięta – Mentha w medycynie i kosmetyce

Rodzaj mięta – Mentha liczy 25 gatunków oraz liczne odmiany. W Polsce można naliczyć kilkanaście dziko rosnących mieszańców, chociaż podstawowych gatunków dzikich jest 6:

1. Mentha arvensis L. – mięta polna, tworzy dodatkowo mieszańce

2. Mentha aquatica L. – mięta nadwodna, tworzy również odmiany

3. Mentha spicata L. – mięta zielona

4. Mentha sylvestris L. = Mentha longifolia (L.) Hudson – mięta leśna = mięta długolistna

5. Mentha suaveolens Ehrhart = Mentha rotundifolia (L.) Hudson – mięta okrągłolistna

6. Mentha pulegium L. – mięta polej.

Mięta kosmata – M. villosa Hudson = M. niliaca Jacquin to mieszaniec M. spicata x M. suaveolens, nie gatunek.

Mięta okręgowa – Mentha verticillata L. jest mieszańcem M. aquatica x M. arvensis

Mięta pieprzowa – Mentha piperita L. jest mieszańcem M. aquatica x M. spicata

W Szwajcarii dziko występują:

1. Mentha pulegium – Polei Minze, Menthe pouliot, Mentha poleggio, w kantonach przygranicznych północnych i zachodnich, ponadto w kantonie Ticino (mięta polej).

2. Mentha aquatica L. – Wasser Minze, Menthe aquatique, Menta d’acqua, Menta d’aua, wszędzie rozpowszechniona, głównie jednak w północnej połowie Szwajcarii.

3. Mentha arvensis L. – Acker Minze, Menthe des champs, Menta campestre,Menta d’er, wszędzie pospolita za wyjątkiem obszarów wysokich gór.

4. Mentha longifolia (L.) Huds. – Ross-Minze, Menthe longues feuilles, Menta selvatica, Menta cun feglia lunga, wszędzie pospolita.

5. Mentha spicata L. – Ährige Minze, Menthe en grappe, Menta romana, rozproszona, głównie w północnych kantonach.

6. Mentha suaveolens Ehrh. –Rundblättrige Minze, Menthe a feuilles rondes, Menta a foglie rotonde, rozproszona, np. w kantonie Jura, Solura, Basel, Genewa.

7. Mentha piperita L. Pfeffer Minze, Menthe poivree, Menta piperina, uprawiana, czasem dziczejąca.

Mięta to roślina przyprawowa, lecznicza i kosmetyczna. Należy do grupy roślin, które odegrały ogromną rolę w przemyśle farmaceutycznym, spożywczym, kosmetycznym, bowiem trudno dziś sobie wyobrazić brak aromatu i smaku miętowego, brak mentolu i wielu leków opartych na mięcie.

W Polsce łatwo można nabyć miętę w doniczkach (hipermarkety, np. Selgros, Makro, Carrefour), przy czym najczęściej jest to mięta – Mentha spicata varium crispa (mylnie nazywana ogrodową) i mięta pieprzowa – Mentha x piperita L.

Mentha spicata var. crispa; Swarzędz, wrzesień 2009.

 

Olejek z mięty kędzierzawej – Mentha spicata L. varium crispa Bentham (Krauseminzöl – Menthae crispae aetheroleum opisany w  Deutscher Arzneimittel Codex z 2005 r.. Podobny olejek pod względem chemicznym pochodzi z mieszańców Mentha aquatica Hell. var. crispa L. (Benth.) i Mentha longifolia Nath. var. crispa Benth. Olejek ten zawiera (-)-(R)-carvon (karwon – ok. 70% w olejku), limonen i octan dihydrokarweolu. Liście Mentha crispa zawierają ok. 2-3% olejku eterycznego. Liść mięty kędzierzawej – Folium Menthae crispae w formie naparu i nalewki działa pobudzająco na wydzielanie soków trawiennych, rozkurczowo i wiatropędnie. Jest alternatywą dla innych surowców karwonowych: owocu kminku – Fructus Carvi, olejku kminkowego – Oleum Carvi (ponad 50% karwonu), owocu kopru włoskiego – Fructus Anethi i olejku koperkowego – Oleum Anethi (40-60% karwonu). Olejek mięty kędzierzawej, znany również pod nazwą Oleum Menthae viridis (z mięty zielonej Mentha spicata = Mentha viridis L. lub jej mieszańców) to ciecz bezbarwna lub jasnożółta, czasem zielonkawo-żółta o ciężarze właściwym 0,916-0,934. Olejek mięty kędzierzawej zawiera karwon lewoskrętny. Olejek koperkowy i kminkowy mają karwon prawoskrętny.

Wskazania: zaburzenia trawienne, przeziębienie (dodatkowo dla przyniesienia ulgi, nie jako środek główny!), niskie tempo  przemiany materii, zaburzenia w wydzielaniu żółci, niedokwaśność soku żołądkowego, przewlekłe wzdęcia.

Napar – Infusum Menthae crispae: 1-2 łyżki rozdrobnionego ziela lub samych liści, świeżych lub suchych zalać 1-2 szklankami wrzącej wody lub mleka. Po 20 minutach przecedzić i pić kilka szklanek dziennie. Fajnie smakuje mięta świeża naparzona w mleku. Można dodać miodu lub soku malinowego. Mięte polecam mieszać z yerba mate. Dobrze smakuje z listkami cytrynowymi (lemonka) i owocami lemonki, doskonała z trawką cytrynową – na wzmocnienie i pobudzenie. Harmonizuje dobrze z z imbirem i kardamonem. Wreszcie jako przyprawa do ryb, mięsa wołowego, drobiowego, baraniny, wieprzowego, do pizzy, spaghetti (poszarpane listki) i wielu zup oraz rosołu. Smakuje w sałatkach i na serach pleśniowych oraz dojrzałych (woskowych, żółtych).

Intraktu nie ma sensu robić z uwagi na niską temperaturę wrzenia olejku. Nalewka – Tinctura Menthae crispae na suchym lub lepiej świeżym posiekanym zielu, 1:3, najlepiej przygotowana na alkoholu 70%. Zażywać po 3-5 ml 1-3 razy dziennie.

Olej miętowy jako przyprawa – Oleum Menthae crispae: 100 g świeżego ziela mięty posiekać, skropić spirytusem, zalać 200-300 ml ciepłej oliwy, odstawić na minimum 7 dni. Zażywać 1 raz dziennie na czczo po 1 łyżce jako środek żółciopędny i żółciotwórczy, oczyszczający wątrobę i regulujący wypróżnienia. Ponadto jako przyprawa do sałatek i sosów. Przechowywać w lodówce. Do wcierania w uderzone miejsca oraz przy świądzie skóry (pokrzywka).

Środek silnie żółciopędny i rozkurczowy, wzbudzający strumień żółci dla zapobiegania powstawania złogów, ponadto jako środek oczyszczający wątrobę i drogi żółciowe przy chorobach pasożytniczych: wodę zdrojową Zuber podgrzać do temperatury 50-60 stopni C, do szklaneczki takiej wody wrzucić siekane ziele świeżej mięty, odstawić na 5 minut pod przykryciem. Wypić całość bez cedzenia, najlepiej na czczo.

Mięta pieprzowa

Mięta pieprzowa – Mentha piperita w formie suszonej jest dostępna w sklepach zielarskich. Rozmaite herbatki ekspresowe zawierające zmielone na pył ziele mięty są mało wartościowe, bowiem olejek po rozdrobnieniu surowca szynko wietrzeje. Olejek mięty pieprzowej jest dostępny w aptekach i sklepach zielarskich, podobnie jak krople miętowe Guttae Menthae piperitae.

Nalewka miętowa – Tinctura Menthae piperitae wg Farmakopei Polskiej III – płyn zielony i miętowym zapachu i smaku. Powinna zawierać nie mniej niż 5% olejku miętowego. Folium Menthae (liść mięty) 50 części, Spiritus 95% 927 części, Aqua (woda) 75 części, Oleum Menthae piperitae 50 części. Liście mięty, średnio rozdrobnione, macerować przepisaną mieszaniną spirytusu 95% i wody przez jeden dzień, ciecz przesączyć i w przesączu rozpuścić olejek miętowy. Ciężar właściwy 0,822-0,837; zawartość alkoholu 78-82% obj.

Farmakopea Polska III: Liść mięty pieprzowej Folium Menthae piperitae z Mentha piperita Linne (rodzina wargowe – Labiatae); surowiec powinien zawierać nie mniej niż 1,5% olejku eterycznego. Popiołu nie więcej niż 11%. Wilgoci nie więcej niż 12%. Przechowywać w ciemnym miejscu.

Olejek mięty pieprzowej Aetheroleum Menthae piperitae = Oleum Menthae Piperitae uzyskiwany jest z ziela lub samych liści przez destylację w parą wodną. Ciecz bezbarwna lub żółtawa o orzeźwiającym zapachu i smaku mentolu (smak piekąco chłodzący). Olejek powinien zawierać nie mniej niż 50% mentolu (C10H20O) i nie może mieć gorzkiego smaku. Ciężar właściwy 0,888-0,920. FPIII obejmuje też olejek mięty kędzierzawej – Oleum Menthae crispae.

Folium Menthae piperitae (Pfefferminzblatt, Feuille de mente poivree, Foglia di menta piperita) zgodnie z Pharmacopoea Helvetica VI powinno zawierać przynajmniej 1,0 vol./Gew.% olejku eterycznego. Popiołu nie więcej niż 16%. Dawka jednorazowa 2 g do naparów.  Wchodzi w skład oficjalnych ziółek gorzko-aromatycznych – Species amar-aromaticae, ziółek napotnych – Species diaphoreticae, ziółek przeciwwzdęciowych – Species carminativae i ziółek uspokajających – Species sedativae.

Rp. Species amaro-aromaticae (Bitter aromatischer Tee, Especes ameres-aromatiques, Specie amaro-aromatiche) dla poprawienia trawienia i przemiany materii, wg Pharm. Helv. VI
Cortex cinnamomi (kora cynamonu) 10 g
Cortex quercus (kora dębu) 10 g
Flavedo aurantii amari (naowocnia pomarańczy gorzkiej, skórka pomarańczowa) 10 g
Folium menthae (liść mięty) 10 g
Folium menyanthidis (liść bobrka) 10 g
Herba absinthii (ziele piołunu) 20 g
Herba cardui benedicti (ziele drapacza) 20 g
Rhizoma calami (kłącze tataraku) 10 g
Ziółka wymieszać. 2 g mieszanki zaparzać, pić 2-3 razy dziennie przy niestrawności, biegunkach, wzdęciach, skurczach jelit, atonii jelit, niedoczynności trzustki, żołądka, wątroby i jelit.

Rp. Species carminative (Blähungswidriger Tee, Especes carminatives, Specie carminative) wg Pharm. Helvetica VI, ziółka znoszące wzdęcia.
Flos chamomillae 25 g (kwiat rumianku)
Folium menthae 20 g (liść mięty)
Fructus carvi (contusus) 30 g (owoc kminku rozdrobniony)
Rhizoma calami 15 g (kłącze tataraku)
Rhizoma valerianae 10 g (kłącze kozłka)
Zioła wymieszać. 2 g mieszanki parzyć w filiżance. Pic 3 filiżanki dziennie.

Oleum Menthae – Pfefferminzöl, Essence de menthe, Essenza di menta wg Ph. Helv. VI powinien zawierać przynajmniej 45% wolnego mentolu (C10H20O o m.cz. 156,3) i przynajmniej 5% estrów mentolu, w przeliczeniu na octan mentylu C12H22O2 (o m.cz. 198,3). Gęstość 0,898-0,915. 1 g to ok. 52 krople olejku miętowego.

Farmakopea Polska I = Pharmacopoeia Regni Poloniae z 1817 r. obejmuje ziele mienty (inna pisownia) kędzierzawej – Herba Menthae crispae i ziele mienty pieprznej – Herba Menthae piperitae, ponadto olejek eteryczny z Mentha crispa i Mentha piperita.

Peppermint Leaf – Folium Menthae piperitae jest w British Pharmacopoeia z 2009 r. Surowiec powinien zawierać przynajmniej 12 ml olejku eterycznego/kg, rozdrobniony surowiec 9 ml/kg. Popiół ogólny max 15%. Wymagania w stosunku do olejku – Peppermint Oil: mentol 30-55%, menton 14-32%, cyneol 3,5-14%, izomenton 1,5-10%, octan mentylu 2,8-10%, mentofuran 1-9%, limonen 1-5%, izopulegol – max 0,2%, pulgenom – max 4%, karwon – max 1%. Gęstość względna 0,900-0,916.

Mentol (mentholum) jest alkoholem terpenowym. Naturalny lewoskrętny (-)-mentol to igiełki o temp. topn. 42,5 stopni C, temp. wrzenia 49,55 stopni C. Mentol nie jest rozpuszczalny w wodzie, łatwo rozpuszcza się w tłuszczach, eterach, alkoholach, acetonie. Racemiczny DL-mentol otrzymywany jest syntetycznie z tymolu. Podany doustnie działa początkowo drażniąco, potem znieczulająco na przewód pokarmowy. Działa słabo hamująco na bakterie. Pobudza ośrodek naczynioruchowy i mięsień sercowy, rozszerza oskrzela i tchawicę ułatwiając oddychanie, upłynnia wydzieliny śluzowe, osusza drogi oddechowe przynosząc chwilową ulgę przy zakatarzeniu. Znosi objawy nudności. Wydalany jest z ustroju z moczem, powietrzem wydychanym i żółcią. Wpływa nieznacznie żółciopędnie. Może przerwać kolkę żółciową. W większych dawkach poraża układ nerwowy. Mentol krystaliczny może być podawany doustnie w dawce 500 mg dziennie jako środek przeciwbólowy przy bólach brzucha, katarze, zastojach żółci, bólach miesiączkowych, chorobie lokomocyjnej, wymiotach. Nie wolno podawać mentolu dzieciom i kobietom ciężarnym oraz karmiącym. Zewnętrznie mentol jest stosowany na skórę jako środek przeciwświądowy, znieczulający, słabo antyseptyczny, ściągający, pojędrniający, w kosmetykach i lekach dermatologicznych. Stężenie efektywne mentolu w preparatach na skórę 0,5-5%, zależnie od potrzeby. Wykazuje synergizm z wieloma lekami, np. tymolem, rezorcyną, kamforą, salicylanami, środkami przeciwhistaminowymi. Roztwory mentolu w olejach i alkoholach przynoszą ulgę przy oparzeniach. Także olejek miętowy polecam wcierać w miejsca uderzone, swędzące i oparzone, szczególnie przydatny w oparzeniach lekkich, np. w kuchni, gdy właściwie nie wiadomo co zrobić, żeby przykre pieczenie skóry przeszło. Jako środek przeciwbólowy do smarowania w oparzona skórę, np. u dzieci – nadaje się także preparat mentowal – w kroplach, zawierający izowalerianian mentolu.

Czasem w niektórych publikacjach można znaleźć taką informację: “mentol w roztworze alkoholowym 0,1% działa bakteriobójczo”. Napisał to nie jeden Profesor. Mnie to nie dziwi: alkohol 70%, jaki jest wymagany do rozpuszczenia mentolu, także i bez mentolu działa bakteriobójczo.  Czasem więc ogólnie przyjęte “prawdy” naukowe , ślepo powtarzane, także i czasem przeze mnie, nie są niestety prawdziwe do końca, są to często półprawdy. Ostatnio prowadzę badania nad propolisem. Propolis rozpuszczony w alkoholu 70% i wyższym musi działać bakteriostatycznie i bakteriobójczo. Jednak gdy użyjemy innego rozpuszczalnika, np. rozmaite oleje, to propolis w stężeniu 1, czy 2 % nie dość, że może zapleśnieć, to jeszcze szaleją w nim bakterie niczym w prabulionie. Zresztą jak wiemy z życia codziennego, także czosnek jest porażony grzybem, a i cebula nie działa przeciwgnilnie, skoro sama gnije. Ale na dziś chyba dość mojego pesymizmu, zresztą na skutek niektórych wyników badań jakie ostatnio uzyskałem. Całe życie musimy weryfikować różne informacje. Dodatkowo jeszcze powiem o kwasie borowym uważanym zawsze za środek antyseptyczny; dopiero Szwajcarzy udowodnili, że w roztworze tego kwasu mogą żyć bakterie i pierwsi wywalili go z lekospisów.

Istnieją badania solidne, które dowodzą, że mentol działa 2 razy silniej bakteriobójczo n
iż fenol.

Mentholum

Olejek miętowy dostępny w sklepach zielarskich działa podobnie jak mentol. Wywiera dodatkowo działanie przeciwzapalne i silniejsze antyseptyczne z uwago na obecność dodatkowych składników (np. estrów). Olejek miętowy można stosować zewnętrznie w maściach, kremach, mazidłach przeciwbólowych i przeciwświądowych (5-10%). Doustnie stosuję dawki 5-6 kropli na miodzie, cukrze 1-3 razy dziennie, zależnie od potrzeby przy przeziebieniach (jako środek wspomagający), grypie, osłabieniu, zaburzeniach trawiennych, bólach miesiączkowych (dobrze współdziała wtedy z maczkiem kalifornijskim, glistnikiem, Scopolanem), zapaleniu zatok, katarze nosa, nudnościach.

Przetwory z ziela i liści mięty pieprzowej pobudzają wydzielanie soków trawiennych, głównie żołądka, ponadto mają właściwości rozkurczowe, żółciopędne i wiatropędne. Polecane od zawsze w nieżytach jelit i żołądka, przy zaburzeniach wydzielania żółci, skurczach odźwiernika. Napar: Infusum Fol. (Herbae) menthae piperitae 5%: 2-3 szklanki dziennie, Infusum 10%: do 2 szklanek dziennie, porcjami. Pulvis Fol. Menthae piperitae (zmielone ziele na pył, świeżo przed zażyciem!) 1-2 g 1-3 razy dziennie. Oleum Menthae aethericum: 1-3 razy dziennie 5-10 kropli.

Komisja E wydała monografię na temat Folium Menthae piperitae, nr 223 z 30 XI 1985 r. i sprostowanie nr 50 z 13 III 1990 r. oraz nr 164 z 1 IX 1990 r. Surowiec powinien zawierać co najmniej 1,2% obj./wag. olejku eterycznego. Wskazany przy dolegliwościach skurczowych w obrębie żołądka, jelit i układu żółciowego. W kamicy żółciowej powinien być stosowany wyłącznie w porozumieniu z lekarzem. Dawkowanie: wewnętrznie 3-6 g surowca, 5-15 ml nalewki. Komisja E uznała właściwości rozkurczające na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, żółciopędne i wiatropędne. Także olejek mięty pieprzowej uzyskał monografię Komisji E nr 50 z 13 III 1986 r., sprostowanie nr 50 z 13 III 1990, nr 164 z 1 IX 1990 i nr 128 z 14 VII 1993 r.. Olejek miętowy zawiera co najmniej 4,5 i najwyżej 10% estrów, obliczonych jako octan mentolu, co najmniej 44% wolnych alkoholi, obliczonych jako mentol, i co najmniej 15, a najwyżej 32% ketonów, obliczonych jako menton. Komisja E w zakresie stosowania wymieniła dolegliwości kurczowe górnego odcinka przewodu pokarmowego i dróg żółciowych, nadwrażliwość jelita grubego, nieżyty górnych dróg oddechowych; stany zapalne błony śluzowej jamy ustnej. Zewnętrznie: bóle mięśniowe i nerwobóle, nieżyty górnych dróg oddechowych. Maść do nosa przy nieżycie górnych dróg oddechowych.

Przeciwwskazania: niedrożność dróg żółciowych, stany zapalne pęcherzyka żółciowego, ciężkie uszkodzenia wątroby. Przeciwwskazany dla małych dzieci – nie nakładać przetworów olejkowych na skórę twarzy i nie wprowadzać do jamy nosowej.

U osób nadwrażliwych mogą występować dolegliwości żołądkowe po spożyciu preparatów mięty.

Wewnętrznie: średnia dawka dobowa 6-12 kropli. W nadwrażliwości jelita grubego: średnia dawka jednorazowa 0,2 ml, średnia dawka dobowa 0,6 ml dojelitowo (w kapsułce odpornej na sok żołądkowy).  Do inhalacji: 3-4 krople na gorącej wodzie.

Zewnętrznie: kilka kropli wetrzeć w odpowiednią partię skóry. W półstałych i olejowych przetworach 5-20%, w przetworach wodno-etanolowych 5-10%, w maściach do nosa 1-5% olejku.

Zatem Komisja E wypowiedziała się pozytywnie o mięcie pieprzowej.

Komisja E wydała też monografię na temat olejku mięty polnej – Mentha arvensis Linne, nr 177a z 24 IX 1986, sprostowanie nr 50 z 13 III 1990, nr 164 z 1 I 1990, nr 128 z 14 VII 1993. Olejek mięty polnej uzyskiwany jest na drodze destylacji z parą wodną świeżego, kwitnącego ziela mięty polnej. Olejek zawiera minimum 3 i najwyżej 17% estrów, obliczonych jako octan mentolu, co najmniej 42% wolnych alkoholi, obliczonych jako mentol i co najmniej 25, a najwyżej 40% ketonów, obliczonych jako menton.

Zakres stosowania. Wewnętrznie przy czynnościowych dolegliwościach żołądkowych, jelit i pęcherzyka żółciowego, nieżyty górnych dróg oddechowych. Zewnętrznie bóle mięśniowe i nerwobóle, nieżyty górnych dróg oddechowych. Maści do nosa: nieżyty górnych dróg oddechowych.

Działanie: wiatropędne, żółciopędne, przeciwbakteryjne, sekretolityczne, chłodzące.

Przeciwwskazania: niedrożności dróg żółciowych, stany zapalne pęcherzyka żółciowego, ciężkie uszkodzenia wątroby. Małym dzieciom nie stosować do nosa i na skórę twarzy. U osób nadwrażliwych może powodować dolegliwości żołądkowe.

Wewnętrznie, średnia dawka dobowa 3-6 kropli. Do inhalacji 3-4 krople na gorącej wodzie. Zewnętrznie kilka kropli nanieść na odpowiednią partię skóry. W półstałych i olejowych przetworach 5-20%, w przetworach wodno-etanolowych 5-10%, w maściach do nosa 1-5% olejku.

Menthae piperitae Folium jest w Farmakopei Polskiej VI. Surowcem są liście i ulistnione szczyty pędów mięty pieprzowej Mentha piperita (L.) Hudson z rodziny Labiatae = Lamiaceae., zebrane w roślin niekwitnących, wysuszone szybko w cieniu, w temp. nie wyższej niż 35 stopni C. Surowiec powinien zawiera minimum 1,2% (v/m) olejku eterycznego. Popiołu nie więcej niż 13% (moim zdaniem mocno zaniżona, wręcz teoretyczna). Strata masy po suszeniu nie większa niż 12%. Zanieczyszczeń mineralnych nie więcej niż 0,5%. Rozkruszu, przechodzącego przez sito o wielkości oczek 3,15 mm nie więcej niż 3%. Liści o niewłaściwym zabarwieniu nie więcej niż 5%. Zanieczyszczeń organicznych nie więcej niż 0,5%. Liści porażonych rdzą, na powierzchni większej niż 1/3 blaszki liściowej, nie więcej niż 2%. Działanie rozkurczające, w zaburzeniach trawiennych. Dawki jednorazowe 1-3 g, dawki dobowe 3-6 g.

Olejek eteryczny mięty pieprzowej wg FP VI powinien zawierać nie mniej niż 30% i nie więcej niż 55% mentolu wolnego C10H20O o m.cz. 156,27. Olejek miętowy ma postać cieczy bezbarwnej lub jasnożółtej, lub z odcieniem zielonkawym o orzeźwiającym zapachu mentolu. Gęstość d20 od 0,890 g/ml do 0,915 g/ml. Liczba kwasowa nie większa niż 1,4. Liczba estrowa nie mniejsza niż 12. Działanie rozkurczające w zaburzeniach trawiennych, zewnętrznie – przeciwświądowe. Dawki doustne w preparatach jednorazowe 20-40 mg, dobowe 60-120 mg. Zewnętrznie w preparatach 1-5%.

British Pharmacopoeia z 1867 r. opisuje olejek z mięty zielonej -  Oleum Menthae viridis z Mentha viridis Linne (Oil of  Spearmint) i olejek z mięty pieprzowej – Oleum Menthae piperitae – Oil of Peppermint.

Menthol i Oleum Menthae piperitae = Oil of Peppermint są w British Pharmacopoeia z 1932 r. Olejek jest cieczą żółtą lub żółtozieloną o ciężarze 0,902-0,910 (przy temp. 15 stopni C). Zawiera nie więcej niż 9% estrów w przeliczeniu na octan mentylu i nie mniej niż 46% mentolu.

Menthol i Peppermint Oil w Farmakopei Brytyjskiej z 1963 r. Peppermint Oil  powinien zawierać nie mniej niż 45% wolnego mentolu C10H20O. Ciężar właściwy 897-0,910 g, w temp. 20 stopni C. Dawka 0,05-0,2 ml.

Folium Menthae piperitae i Oleum Menthae piperitae są w Pharmacopoea Germanica III z 1890 r.

Pharmacopoea Helvetica
z 1898 r. zawiera Folium Menthae i Oleum Menthae z Mentha piperita L. Olejek powinien mieć ciężar właściwy 0,90-0,91.

Pharmacopoea Helvetica z 1907 r. obejmuje: Oleum Menthae piperitae i Folium Menthae z Mentha piperita (L.) Hudson.

Pharmacopoea Borussica (Farmakopea Pruska) z 1813 r. opisuje Herba Menthae crispae i Herba Menthae piperitae.

Pharmacopoea Austriaca VII z 1889: Folia Menthae crispae et Folia Menthae piperitae opisane.

Ziele i liść mięty pieprzowej zawiera oprócz olejku eterycznego także inne ważne składniki: flawonoidy (mentozyd, hesperydyna, eriodykcjol, apigenina, luteolina, rutyna), witaminę E, karotenoidy, azuleny, betainę, kwas rozmarynowy, kwas kawowy, kwas chlorogenowy, garbniki (do 5%). Flawonoidów jest 9-18% Spośród flawonoidów najwięcej jest eriocytryny (7-O-rutynozyd eriodykcjolu, 6,6-15%). Mięta zawiera również trójterpeny: kwas ursolowy, kwas oleanolowy; fitosterole.

Farmakopea Europejska 5 wymaga co najmniej 12 ml x kg-1 olejku eterycznego w surowcu. Liść i ziele mięty mają różną zawartość olejku, od 0,5 do 4%.

Mięta polej – Mentha pulegium L. zawiera w zielu do 2,6% olejku eterycznego. Olejek mięty polej jest cieczą żółtą lub czerwonawą, czasem wchodząca w odcień niebieski lub zielony. Olejek mięty polej zawiera ok. 80% pulegonu, 4% mentonu, 3% piperytonu i 5% mentolu. Działa żółciopędnie, rozkurczowo i trawiennie.

W kosmetykach olejki i wyciągi miętowe działają antyseptycznie, pojędrniająco, przeciwzapalnie, ściągająco na pory. Wpływają rozjaśniająco na cerę. Mają właściwości przeciwświądowe, co jest wykorzystywane w kosmetykach do włosów. Ponadto w kosmetykach zalecanych dla cery wrażliwej i alergicznej, swędzącej.