Wyciąg z ostryżu – Extractum Curcumae otrzymywany z kłącza – Rhizoma Curcumae, pozyskanego z gatunku Curcuma longa Linne lub Curcuma xanthorrhiza Roxb, z rodziny imbirowatych – Zingiberaceae.
Zawiera kurkuminody, które są pochodnymi kwasu ferulowego; olejek eteryczny zasobny w bisabolen, gwajan, zingiberen i alfa- oraz beta- tumeron (seskwiterpeny). Wywiera wpływ cholekinetyczny i żółciotwórczy.
Wzmaga sekrecję soku żołądkowego i jelitowego, pobudza trawienie. Zapobiega wzdęciom. Wzmaga regenerację hepatocytów i nabłonków. Chroni komórki wątroby przed stłuszczeniem i marskością.
Wyraźnie obniża poziom cholesterolu i cukru we krwi o 30-37%.
Dodatkowo działa rozkurczowo, przeciwzapalnie, antyoksydacyjnie, antybakteryjnie wobec bakterii Gram-ujemnych.
Zapobiega zastojom żółci i tworzeniu się kamieni żółciowych, przywraca prawidłową kurczliwość pęcherzyka żółciowego.
Pobudza wydzielanie soku trzustkowego i działa przeciwzapalnie oraz bakteriobójczo w obrębie dróg żółciowych oraz przewodu pokarmowego.[1]
Kurkuminoidy – wzory strukturalne.
Ostryż hamuje syntezę prostaglandyn i jest inhibitorem lipooksygenazy. Stanowi naturalny czynnik hipolipolidyczny.
Powstrzymuje rozwój następujących mikroorganizmów (bakterie i grzyby): Corynebacterium diphtheriae, beta-hemolytic streptococci, Microoccus pyogenous var aureus, Staphylococcus aureus, Mycobacterium tuberculosis, Vibrio cholerae, Salmonella typhi, Clostridium perfringens (w stężeniu 0,05%), Klebsiella aerogenes, Sclerotium solfsii, Fusarium moniliforme, Helminthosporium sacchari, Physalospora tucumanesis, Aspergillus niger. Curcuminum i inne kurkuminoidy hamują wzrost bakterii i grzybów S. aureus, S. paratyphi, Trichophyton gypseum i Mycobacterium tuberculosis, w koncentracji 1 do 20,000[2].
Preparaty kurkumowe są stosowane w leczeniu niewydolności wątroby, kamicy żółciowej, wirusowego zapalenia wątroby, stanów zapalnych i zatruć wątroby, żółtaczki i zaburzeń wydzielania soków trawiennych[3].
Kłącze ostryżu do celów leczniczych powinno zawierać nie mniej niż 2% kurkuminoidów, głównie kurkuminy i nie mniej niż 3-5% olejku eterycznego.
[1] Matławska I. (red.): Farmakognozja. UM im. K. Marcinkowskiego, Poznań 2008 r., wyd. III; s. 357-358.
[2] Różański H., Drymel W.: Właściwości hepatoprotekcyjne związków diferuloilometanu, kwasu dikawoilochinowego i flawonolignanów oraz ich zastosowanie w profilaktyce chorób wątroby u zwierząt gospodarskich. XXIII Międzynarodowe Sympozjum Drobiarskie PO WPSA "Nauka praktyce drobiarskiej – praktyka drobiarska nauce". Materiały konferencyjne Poznań 2011, s. 221-225
[3] Różański H.: Zioła na schorzenia wątroby i pęcherzyka żółciowego. Porady na zdrowie nr 14 (nr 3/14/2010), s. 15-16.
Najnowsze komentarze