Krótka historia pszonaka – Erysimum w fitoterapii kardiologicznej.

Ciekawą, ale krótką karierę jako środek nasercowy miał pszonak. W połowie XX wieku uważano, że pszonak – Erysimum (rodzina Brassicaceae = Cruciferae) to surowiec nasercowy przyszłości. Wiązano z nim wielkie nadzieje z uwagi na jego rozpowszechnienie w Europie oraz łatwość uprawy. Niestety plany medyczne z nim związane nie zostały zrealizowane, choć w ostatnich latach zaobserwować można ponowne zainteresowanie naukowców gatunkami z rodzaju pszonak i publikowanie wyników badań na zwierzętach.
Rodzaj pszonak jest reprezentowany w naszym kraju, m.in. przez gatunek pszonak drobnokwiatowy – Erysimum cheiranthoides Linne, pszonak jastrzębolistny – Erysimum hieracifolium Linne i pszonak obłączysty – Erysimum repandum Linne.
Glikozyd erysymina (erysimin) został wyizolowany z pszonaka złocistego (E. aureum) już w 1900 r. Zawiera aglikon strofantydynowy. W 1925 R. Berger wyodrębnił z ziela pszonaka pępawolistnego – E. crepidifolium glikozyd nasercowy w formie krystalicznej o nazwie eryzymopikron. W 1946 r. Fieofiłaktow i Cariew wyizolowali z pszonaka siwego E. canescens kolejny glikozyd, znany pod nazwą eryzymolakton. Glikozydy pszonaka działają na serce identycznie jak strofantyna, dając przy tym efekt moczopędny i przeciwobrzękowy. Próby podawania wyciągów z pszonaka dożylnie i doustnie są bardzo obiecujące.