Aqua Calcis – woda wapienna

Woda wapienna to roztwór tlenku wapniowego, zawierający nie mniej niż 0,15% i niewięcej niż 0,17% wodorotlenku wapniowego Ca(OH)2. W starych lekospisach okreslano ją także nazwą Calcaria caustica soluta lub Aqua Calcariae (Pharmacopoea Germanica 1890 r.). Różne farmakopee miały różne metody otrzymania wody wapiennej. W praktyce lekarze często sporządzali wodę wapienną zalewając 1 część wapna palonego 30 częściami wody destylowanej lub przegotowanej, skłócano, pozostawiono do odstania, po czym zlewano płyn znad osadu. Woda wapienna dobrze przygotowana była prawie bezbarwna. Po zagotowaniu aktywna woda wapienna mętnieje.

Woda wapienna działa ściągająco, antyseptycznie, neutralizująco na kwasy, wysuszająco i przeciwzapalnie. Doskonała jest do pielęgnowania skóry łojotokowej, z pokrzywką, rumieniem , przy stanach zapalnych skóry, owrzodzeniach. Ładnie obkurcza rozszerzone naczynia krwionośne w skórze, zmniejsza przepuszczalność naczyń krwionośnych. Korzystnie działa przy trądziku różowatym. Zmniejsza rozszerzone pory. Do okładów przy wypryskach alergicznych, obrzęku skóry, do neutralizacji kwaśnych jadów owadów i pajęczaków (ukąszenia, użądlenia). Doustnie podawano wodę wapienna przy biegunkach w dawce 20-100 ml, z rosołem. Ponadto doustnie przy zapaleniu pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych, przy kwasicy cukrzycowej. Po zmieszaniu z olejem lnianym – emulsja – woda wapienna stosowana była do leczenia oparzeń i eczema (wyprysków). Ponadto do płukania i smarowania gardła przy stanach zapalnych i opuchnięciu. Wodę wapienną podawano niemowlętom przy biegunkach (po zmieszaniu z mlekiem). Doodbytniczo przy świądzie i zapaleniu odbytnicy. Z mlekiem wymieszaną – przy chorobie wrzodowej i nadkwasocie.