Psianka – Solanum, oczar – Hamamelis, naparstnica – Digitalis, czarnuszka – Nigella i miłorząb – Ginkgo – zwiastuny jesieni w ogródku luskiewnika

Niedawno na blogu pisałem o psiance słodkogórz Solanum dulcamara L. Przedstawiam psiankę owocujacą:

Solanum dulcamara Linne – psianka słodkogórz, owoce, październik 2008, Swarzędz.

Kilka dni niskiej temperatury spowodowały obumieranie wielu ciepłolubnych roślin leczniczych, np. bazylii

 
Bazylia uszkodzona przez ostatnie chłody, spadki temperatury poniżej 5 stopni Celsjusza.

Bazylia, lipiec 2008, Swarzędz

Oczar (Hamamelis virginiana Linne, Witch Hazel) zaliczany do rodziny  Hamamelidaceae dostarcza surowce garbnikowe: liść, kora, gałązki – Folium, Cortex, Turio Hamamelidis. W liściach jest od 8 do 10% garbników. Liście są bogate w proantocyjanidyny i flawonoidy (kwercetyna, astragalina, kaempferol, kwercytryna, mirycytryna, afzelina), ksantofil, kwas galusowy, olejek eteryczny (0,5%), wolną hamamelozę, saponiny, cholinę. Kora zawiera do 12% garbników: hamamelitaniny, d-galokatechiny, l-epikatechiny, gallany, l-epigallokatechiny. W korze obecne są: żywica, olejek eteryczny 0,5%, woski, saponiny.

Oczar w postaci wyciągów alkoholowych i wodnych stosowany jest zewnętrznie i wewnętrznie. Jako typowy surowiec garbnikowy działa ściągająco, antyseptycznie i przeciwzapalnie. Zewnętrznie zmniejsza obrzęk skóry, hamuje łojotok, powstrzymuje rozwój bakterii i grzybów na skórze, obkurcza pory. Łagodzi stan zapalny. Korzystnie wpływa na skórę trądzikową, łojotokową, z rumieniem i mokrymi wypryskami. Wspomaga leczenie ran, odleżyn, oparzeń. Hamuje krwawienia i wysięk z ran i owrzodzeń. Przyśpiesza ustępowanie opryszczki i liszajów. Nadaje się do płukania jamy ustnej i gardła przy zapaleniu błony śluzowej i dziąseł, po usunięciu zęba, przy grzybicy gardła i jamy ustnej. Ponadto do opłukiwania i irygacji narządów płciowych przy upławach, świądzie, zranieniach, kandydozie pochwy. Wreszcie do lewatyw przy świądzie odbytu i hemoroidach. Doskonały do płukania włosów przetłuszczających się. Okłady z odwaru na owrzodzenia, łojotokowe zapalenie skóry, trudno gojące się rany. Poprawia stan skóry przy trądziku różowatym. Zmniejsza teleangiektazje i rumień.

Doustnie przy nieżycie żołądka, jelita cienkiego i grubego, chorobie wrzodowej, nadmiernej fermentacji jelitowej. Dobry środek przeciwbiegunkowy (sproszkowana kora, liście gałązki, odwar, ekstrakt suchy).

Nie ma ryzyka przedawkowania oczaru. Bezpieczny surowiec.1-2 łyżki surowca zalać 1 szklanką wody, gotować 5 minut, przykryć, odstawić na 30 minut, przecedzić. Stosować doustnie, do lewatyw (100-200 ml, w zalezności ile jelita przyjmą, conajmniej 2 razy w tygodniu w leczeniu świądu i hemoroidów), okładów, przemywań, irygacji, nasiadówek. Doustnie przy nieżycie przewodu pokarmowego – 100 ml co 2 godziny, przez 2-3 dni, zależnie od potrzeby. Składnik wielu kosmetyków.

Jesienny oczar wirginijski – Hamamelis virginiana Linne, październik 2008 r., Swarzędz.

Oczar sierpniowy, 8 sierpień 2008, Swarzędz.

Naparstnica purpurowa – Digitalis purpurea L. z rodziny Scrophulariaceae (trędownikowate) jest silną i pewną w działaniu rosliną zawierającą glikozydy nasercowe, odgrywające ogromną role w dawnej i współczesnej medycynie. Liść naparstnicy – Folium Digitalis zawiera około 1 % glikozydów kardenolidowych: purpurea-glikozyd A hydrolizujący do digitoksyny, purpurea-glikozyd B hydrolizujący do gitoksyny; gitalina, hydrolizująca do gitaligeniny.  Digitoksyny jest około 0,25%. Surowiec zawiera również saponiny (digitonina, tigonina, gitonina), sole mineralne (15%), irydoidy. Saponiny zwiekszają przyswajalność glikozydów nasercowych.

Naparstnica purpurowa – Digitalis purpurea Linne, Swarzędz, październik 2008 r.

Naparstnica zwiększa napięcie mięśnia sercowego w spoczynku, zwalnia akcje serca, zwalnia przewodzenie w pęczku Palladino-Hissa, zwiększa pobudliwość oraz kurczliwość mięśnia sercowego. Rozszerza tętnice wieńcowe, zwęża tętnice wątrobowe i śledzionowe. Nieco zmniejsza ciśnienie żylne. Podnosi ciśnienie tętnicze. Działa moczopędnie. Zmniejsza obrzęki na tle niewydolności krążenia. Dawki sproszkowanych liści: 0,3-0,6 g na dobę, do ustąpienia objawów zaburzeń sercowych; dawka podtrzymująca 0,2 g dobowo.

Czarnuszka – Nigella już zasycha. Owoce – wielonasienne mieszki sa już rozwarte i wysypują czarne nasiona:

Nigella – czarnuszka, otwarty mieszek z nasionami, październik 2008 r., Swarzędz.

Z nasion wytłaczany jest niezmiernie cenny olej czarnuszkowy. Nasiona czarnuszki – Semen Nigellae mielone nadają się do zaparzania w wodzie i mleku. Z mielonych nasion można sporządzać wyciąg alkoholowy ciemnej barwy, ponadto ziołomiód immunostymulujący (1 łyżeczka nasion mielonych na 1 łyżke miodu i 1 łyżeczkę wódki lub wina, wymieszać, zażywać 1 raz dziennie po 1 łyżce). Generalnie olej czarnuszkowy nie pozbawiony olejku eterycznego jest środkiem przeciwnowotworowym, przeciwgrzybiczym, antybakteryjnym i pierwotniakobójczym. Stymuluje układ odpornościowy, hamuje rozwój drożdżaków. Zwiększa produkcję żółci. Aktywuje procesy odnowy i odtruwania organizmu. Dostarcza witaminę E i F. Działa przeciwpasożytniczo i antytrądzikowo. Wspomaga leczenie łuszczycy. Zwiększa odporność na infekcje. Poprawia stan włosów i paznokci. W celu uzyskania nalewki wzmacniającej i immunostymulującej należy zmielone nasiona zalać gorącym alkoholem 40-50%, pozostawić na kilka tygodni, po czym przefiltrować. Zażywać 1 raz dziennie po 1 łyżce przez 2 tygodnie, najlepiej z miodem. W razie grzybic układowych, infekcji bakteryjnych i dużego spadku odporności równocześnei z propolisem lub aloesem. Po miesiącu przerwy leczenie wznowić zażywając 1 łyżeczkę nalewki przez kolejne dwa tygodnie-trzy tygodnie 1 raz dziennie. Olej czarnuszkowy zażywać 1-2 razy dziennie po 1 łyżce lub łyżeczce, na czczo jako środek odtruwający, przecipasożytniczy i immunostymulujący, po jedzeniu jako środek przeciwtrądzikowy i wzmacniający. Olej nadaje się do codziennej pielęgnacji skóry skłonnej do wyprysków i trądziku oraz infekcji bakteryjnych.

Kilka dni zimnych spowodowały szybkie żółknięcie liści miłorzębu – Ginkgo:

Ginkgo – miłorząb, październik 2008, Swarzędz

Miłorząb – Ginkgo (rodzina Ginkgoaceae) zawiera w liściach i korze terpenoidy (ginkgolidy A, B, C, M), flawonoidy  (luteolina, trycetyna (dalfidenon); biflawoby (ginkgetina, bilobetina, amentoflawon; flawonole (kaempferol, kwercetyna, izoramnetyna), fenole (katechiny, epikatechiny, galokatechiny, proantocyjanidyny; fitosterole (sitosterol), woski, alkany, estry, skrobię, szczawian wapnia, kwas beznoesowy, pinitol, kwas bursztynowy, kwas szikimowy, kwas glukarowy (d-glucaric acid).

Alkoholowe i wodno-alkoholowe wyciągi z kory i liści miłorzebu uszczelniają i wzmacniają naczynia krwionośne, poprawiają krążenie obwodowe, w tym mózgowe. Zapobiegają niedotlenieniu mózgu. Mogą poprawiać pamięć i koncentrację. Wymiatają wolne rodniki, zwiekszają wydalanie kwasu moczowego, stabilizują błony komórkowe, w tym również komórek nerwowych. Działają przeciwastmatycznie. Mogą mieć wpływ przeciwdepresyjny. Hamują rozwój miażdżycy. Zawierają inhibitory stanu zapalnego. Zapobiegają zatorom i zawałom.

Intrakt z miłorzębu można sporządzić samemu: 1 część rozdrobnionych liści, lub całych gałązek zalać 3 częsciami gorącego alkoholu z miodem lub cukrem brązowym, odstawić na kilka tygodni w zamknięciu, przecedzić. Zażywać 1-2 razy dziennie po 1 łyżeczce.