Naftalina, czyli naftalen C10H8 jest węglowodorem zbudowanym z dwóch skondensowanych pierścieni benzenowych. Ma formę płatków krystalicznych o temperaturze topnienia około 80 stopni C. Ulega sublimacji. Rozpuszcza się w alkoholach, acetonie, eterze, benzenie. Ma silny specyficzny zapach. Dawniej często wkładany do szafy i garderoby, aby odstraszyć mole. W XIX i na początku XX wieku uznawany za lek przeciwko pierwotniakom, owsikom (Oxyuris vermicularis), podawany doustnie (pigułki, kapsułki) w dawce 500 mg dziennie. Ponadto zewnętrznie do zwalczania pasożytów skóry (roztwory, maści, mazidła 1:10-20) i jako środek keratolityczny; jako środek przeciwpasożytniczy do irygacji pochwy. W nadmiernych dawkach i stosowany przewlekle powoduje podrażnienie przewodu pokarmowego i układu moczowego (uszkodzenie nerek).
Dość często naftalina była polecana jako środek wykrztuśny, przeciwgnilny i podniecający w dawce 0,1-1 g, w emulsjach z olejem migdałowym, olejkiem bergamotowym i gumą. Ponadto do odkażania jelit, do zwalczania glist. Używany był w XIX wiecznej pediatrii przy biegunkach wywołanych pasożytami. Do zwalczania świerzbu – roztwory olejowe lniane 12%, do leczenia liszajów łuskowatych.
Naftaliny nie należy mylić z beta-naftolem (naphtolum), który jest innym związkiem chemicznym i również mającym duże znaczenie w dawnej medycynie
Najnowsze komentarze