Kwas mrówkowy w dawnej medycynie

Kiedyś poświęciłem nawet stronkę kwasowi mrówkowemu (kwas mrówkowy), choć obecnie w medycynie ma znikome znaczenie. Doustnie nie jest stosowany. Jedynie w produkcji zwierzęcej jest podawany zwierzętom do pasz i wody pitnej w dawce (przeciętnie) 0,5-1% dla poprawienia stanu higienicznego paszy i wody, zakwaszenia treści pokarmowej, profilaktyki infekcji bakteryjnych w układzie pokarmowym, ponadto dla ograniczenia rozwoju grzybów w przewodzie pokarmowym i paszy. Ponadto konserwant w przemyśle spożywczym. W medycynie ludzkiej używany zewnętrznie po wymieszaniu ze spirytusem, do wcierania w skórę (10%), jako środek pobudzający krążenie miejscowe krwi i limfy, słabo antyseptyczny (ponad 10% roztwory dopiero działają wyraźnie antybakteryjnie), przeciwreumatyczny i przeciwartetyczny, rozgrzewający. W roztworach alkoholowych działa ściągająco i przeciwłojotokowo, wspomaga leczenie trądziku pospolitego, sprowadza jednak zaczerwienienie skóry. Od II połowy XIX wieku w medycynie oficjalnej uważany za środek mało wartościowy i zbyteczny. Do połowy XIX wieku podawany doustnie w dawce 8-10 kropel w płynie alkalicznym jako środek pobudzający mięśnie.