Hippokrates (ok. 460-370 r. p.n.e.) polecał jemiołę w chorobach śledziony. św. Hildegarda (1098-1179) opisała jemiołę jako lek przeciwko padaczce i chorobom wątroby. Paracelsus (1493-1541) uważał jemiołę za cenny środek w terapii padaczki. Lonicerus (1528-1586) i Matthiolus (1501-1577) stosowali jemiołę w leczeniu gorączki, dla poprawienia przebiegu porodu, ponadto przy padaczce, jako środek spowalniający przepływ krwi (uspokajający na krążenie) i przeciwrobaczy. Hecker w pracy z 1814 r. zwrócił uwagę, że jemioła ma różna moc i zakres leczenia, zależnie od gatunku drzewa, jaki zasiedla. Haller (1708-1777) uważał ziele jemioły za środek poprawiający trawienie, natomiast jagody jemiołowe za środek przeczyszczający. Hardy (połowa XIX wieku) używał jemiołę przy neuralgiach twarzy (maść z jagód na wosku, do okładów, jako plaster). Bohn (początek XX wieku) zalecał jemiołę jako środek obniżający ciśnienie krwi i hamujący krwotoki maciczne, w tym po porodzie. Hertwig (początek XX wieku) zalecał jemiołę w leczeniu migreny. W medycynie ludowej stosowano jemiołę jako środek przeciwkrwotoczny i w leczeniu raka. Stało się to podstawą do opracowania preparatu do injekcji – Iscador’u, polecanego w terapii chorób nowotworowych. W medycynie ludowej jemiołę używano w leczeniu epilepsji, stanów histerii, astmy, nadmiernych krwawień miesiączkowych, do hamowania krwotoków oraz obniżania ciśnienia krwi. Białe owoce jemioły (z lepką , ciągnącą się zawartością) były używane jako środek przeciwpasożytniczy (doustnie). Gaulthier w 1907 r. opublikował pracę, w której przedstawił wyniki badań, w których wykazał hipotensyjny wpływ wyciągów z jemioły. G. Kleine opublikował w latach 30. XX w. wyniki badań, z których wynika, że po miesięcznej kuracji preparatami jemioły można uzyskać spadek ciśnienia krwi ze 195 mm Hg na 135 mmHg. R. Wasicki (1936 r.) stwierdził doświadczalnie, że wpływ hipotensyjny mają preparaty przygotowane ze świeżego ziela jemioły.
Related Posts
Ośli ogórek (Spritzgurke, Springgurke) – Ecbalium elaterium (L.) A.Rich. jako lek.
Korzeń kolombo – Radix Colombo (Calumbae)
Winko z kwiatu mniszka i kwiatu bzu czarnego
Theae viridis folium – liść zielonej herbaty w fitoterapii i kosmetologii.
Menotoksyny – dawne hipotezy
Bylica boże drzewko – Artemisia abrotanum L. w leczeniu schorzeń wątroby i pęcherzyka żółciowego
Właściwościami leczniczymi jemioły interesowano się nie tylko w Europie. W XIX w. amerykańscy lekarze stosowali jemiołę w bólach menstruacyjnych (tyramina pobudza skurcze macicy). Chińska medycyna zalecała jemiołę kobietom w ciąży, był to również środek przeczyszczający, uspokajający i rozluźniający mięśnie macicy.
Podobnie jak pan Henryk uważam, że jemioła jest nieco niedocenioną rośliną i szkoda, że jej zużycie w Polsce spada. Surowiec jemioły ma ciekawy i bogaty skład chemiczny (o czym już pisał wcześnie pan doktor): pektyny – mają właściwości cytostatyczne i kancerostatyczne, polisacharydy – wykazują aktywność immunotropową. Obecność lektyn działa cytotoksycznie, immunostymulująco i hamuje przerzuty niektórych nowotworów. Iniekcje z wyciągu wodnego działają bodźcowo (choroba nowotworowa i degradacyjne zapalenie stawów) o czym już było napisane. Myślę, że jemioła to przyszłościowy surowiec zielarski, wymaga jednak jeszcze badań. Potrzebne jest opracowanie metod standaryzacji surowca. W literaturze spotykam sprzeczne informacje co do tego kiedy ją należy zbierać, z jakich drzew jemioła ma najbardziej optymalny skład itd. Po takiej serii ciekawych informacji w kolejnych artykułach niewiele można chyba już dodać. Może tylko to, że jemioła to też ciekawa roślina dla kosmetyki. W niektórych krajach jest dodatkiem do szamponów przciwłupieżowych; wchodzi w skład kremów i emulsji ze względu na swoje dezynfekujące, przeciwzapalne i ściągające działanie (powoduje zamykanie nadmiernie rozszerzonych porów, reguluje wydzielanie łoju).
Roman M.