Wielosił – Polemonium w praktycznej fitoterapii.

6 komentarzy Wielosił – Polemonium w praktycznej fitoterapii.

• Roman M.

  24 maja 2010 at 23:56 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Ziołolecznictwo XIX – wieczne (tym bardziej starsze) i dzisiejsza fitoterapia, to zupełnie „inne bajki”. Medycyna naukowa przełomu wieku XIX i XX podchodziła nieco krytycznie do leczenia ziołami. Zarzucano wówczas zwolennikom używania roślin w leczeniu m.in. brak danych o składnikach czynnych, o mechanizmie ich przyswajania i wydalania z organizmu itd. itp. Dzisiaj wartość surowców ziołowych i ich składników została potwierdzona metodami farmakologicznymi. Możemy się o tym przekonać czytając m.in. strony Pana Henryka. Rozwój badań fitochemicznych, składu chemicznego roślin i znacznego w tym postępu, doprowadził do tego, że tylko medyk ignorant mógłby podważać wartość leku roślinnego. Naukowo udowodniono skuteczność ziół w wielu chorobach, nawet tych o nieustalonej etiologii, niełatwo poddających się terapiom medycyny akademickiej. Medycyna naukowa chce, aby stosowanie ziół było skuteczne (oparte na wiedzy – a nie przekonaniach) i bezpieczne (by to było też dobrze zbadane i opisane). To oczywiście w gruncie rzeczy pożyteczny postulat, który nie zawsze jednak działa na korzyść ziół. Zaakceptowanie fitoterapii przez medycynę akademicką niesie pewne określone konsekwencje dla rozwoju nowoczesnego zielarstwa. Medycy domagają się by naukowo potwierdzić i uprawomocnić wiedzę gromadzoną przez wieki, przez pokolenia zielarzy. Dalej – by klinicznie dowieść efektów działania roślinnych leków (standaryzowanych jak i tych prostych w postaci np. naparów), uregulować obrót nimi itd. itd. Należy zauważyć, iż w wypadku niektórych od dawna wykorzystanych roślin leczniczych musimy brać pod uwagę działanie nie pojedynczej substancji, ale sumy wszystkich składników. To, że roślinne leki w przeciwieństwie do „chemicznych pigułek” zawierać mogą liczne substancje które podlegają zmianom w trakcie suszenia, obróbki, przyrządzania – utrudnia pełną ich akceptację . Rodzi to bowiem konieczność skomplikowanych badań które siłą rzeczy wymagają więcej czasu (określenie identycznej jakości wyjściowej – np. zawartość substancji czynnych których ilość jest zależna od zbioru, suszenia, przechowywania itd. itp.) niż leków z pojedynczą substancją. Różna też jest jakość surowców zielarskich (czytaj np. wpis „Nie dobrze się dzieje w farmacji”).
  Obecnie dysponujemy pokaźnym materiałem przemawiającym za stosowaniem standaryzowanych produktów roślinnych (najczęściej jednoskładnikowych tabletek lub kapsułek z roślinną substancją aktywną), a znacznie mniej dowodów skuteczności naparów, odwarów, mieszanek ziołowych itp. Nie oznacza to, że takie prostsze leki galenowe są mniej skuteczne. Oznacza to tylko, iż medycyna naukowa opierając się o metaanalizę kontrolowanych, randomizowanych badań, ma więcej danych o lekach standaryzowanych niż prostych. Metaanaliza oparta jest na statystyce i analizie bezpiecznego i skutecznego stosowania leku (bezpieczeństwo i skuteczność dowiedzione naukowo – to warunek pełnej naukowej akceptacji leku). Nowoczesne badania na temat działania leczniczego leku roślinnego (szczególnie tego prostego, nie standaryzowanego) są bardzo niekompletne. Z tego względu przy ocenie leków roślinnych nadal bierze się pod uwagę dane medycyny doświadczalnej, co budzi wątpliwości świata nauki i zawsze może być podważone. Z drugiej strony trudno byłoby wyobrazić sobie, żeby najprostsze leki ziołowe były poddane takim samym procedurom (długo znowu można by o tym pisać) jak lek standaryzowany. Procedura wprowadzenia na rynek nowego leku farmaceutycznego, uznanego przez medycynę, jest długa i żmudna. Upraszczając wygląda to tak. Potrzebne są badania przedkliniczne, określenie dawki śmiertelnej, badania in vivo, badania in vitro, badania farmakologiczne na co najmniej 3 gatunkach laboratoryjnych – dwóch niższych (np. białych myszach, szczurach, chomikach) i jednym wyższym (króliki, psy, koty, małpy). Dalej – bada się mechanizm działania, dawki lecznicze, prędkość wydalania, stężenie w tkankach itd. itd. Dopiero potem bada się zastosowanie nowego leku u człowieka poprzez obserwacje wstępne u zdrowych ludzi, obserwacje wstępne u chorych ludzi, kontrolowane badania kliniczne (metoda podwójnej ślepej próby), a w końcu – przedłużone obserwacje kliniczne leku. Trudno wyobrazić sobie taką procedurę w przypadku wprowadzenia na rynek np. mieszanki ziołowej o jakimś określonym działaniu.
  Często zauważam różne, nazwijmy to dziwne, opinie rozmaitych „uczonych w mowie i piśmie” gremiów, które wypowiadają się na temat prostych leków ziołowych. Podam tylko dwa przykłady. Pan Henryk pisząc onegdaj o glistniku napisał: „Ziele glistnika – Herba Chelidonii, podobnie jak i inne części glistnika jaskółczego ziela są niezmiernie cennym i efektywnie działającym surowcem…” I dalej o dawkowaniu „Dawki zwykle stosowane, doustnie w odwarach: jednorazowo 1-2 g, dobowo 5 g..” . Dawka taka zawiera w przybliżeniu 12 -30 mg alkaloidów. Taką dawkę rekomendowała Komisja E. Monografia ESCOP mówi o dawce 9 – 24 mg. Niemiecki Instytut Leków i Produktów Medycznych najpierw rekomendował 2,5 mg dziennie, a następnie ogłosił postulat stopniowego zmniejszania zawartości alkaloidów do 0,0025 mg. w preparatach dopuszczonych do obrotu. Czy taka dawka byłaby skuteczna? Przecież to jakiś absurd. Inny przykład. Jeden z amerykańskich zielarzy opisując leczenie niestrawności miętą napisał „… Używam mięty częściej od 1990 roku kiedy to decyzja urzędu rejestracyjnego FDA, że mięta nie pomaga na dolegliwości żołądkowe przyprawił mnie o niestrawność. Nie znaczy to, że mięta jest bezużyteczna. Szczerze mówiąc, to znaczy, że ocena FDA jest bezużyteczna …”. I tu dochodzę mili Państwo do meritum swojego przydługiego wywodu. Co mają wspólnego moje rozważania z wpisem Doktora o wielosile? Ano to, że dzisiejsza nauka częściej zajmuje się badaniem ziół które dają największe perspektywy i wywołują określone zainteresowania zarówno rynku farmaceutycznego jak i potencjalnych klientów. Zioła takie jak omawiana wyżej roślina (czy w poprzednim wpisie parzydło) schodzą na margines. Rzadko możemy o nich przeczytać w literaturze. Prawdziwą rzadkością są opisy roślin z przykładami prostych preparatów galenowych i to w dodatku z podanym precyzyjnie dawkowaniem. Za każdym razem gdy czytam blog pana Henryka i znajduję monografię takich roślin jak np. parzydło czy wielosił, czuję olbrzymią wdzięczność za tę wartościową pracę Pana Doktora. Możemy wykorzystać ją wedle własnego uznania i umiejętności. Jest naprawdę niewiele miejsc w których znajdujemy tyle ciekawych naukowych informacji z zakresu farmakologii, botaniki, medycyny, fitochemii, toksykologii itd. Dla ludzi interesujących się nowoczesnym zielarstwem jest to wprost bezcenne.

• Paweł B.

  25 marca 2012 at 21:07 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Witam! Zainteresował mnie ten artykuł i to bardzo, chciałem zakupić ten wielosił i tu jest problem niestety ;/. Nie mogę go dostać w żadnym sklepie zielarskim, ani aptece. Stąd moja prośba, gdyby ktoś wiedział, gdzie można kupić ten Wielosił błękitny, proszę o namiary, np. linki, dane kontaktowe etc. Pozdrawiam!

  e-mail: spartan_9@interia.eu
  gg: 5447289

• Paweł B.

  25 marca 2012 at 21:22 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  A propo polecania przez autora właściwości Politaru lub szamponu Selsun Blue, nie lepszy byłby Polytar AF? czy ten zwykły bez oznaczenia AF only Polytar? podobnie Zamiast Selsun Blue nie lepiej Selsun 2,5%? Autor wiadomo ujął akurat te, które są szeroko dostępne w polskich aptekach, a z tymi które pytoczyłem ja, jest problem, za trzeba by przez pośredników albo z zagranicy sprowadzać, ale może warto? Bo słyszałem bardziej przychylne im opinie. 🙂
  Ktoś się może do tego odnieść?

  Jak coś:
  e-mail: spartan_9@interia.eu
  gg: 5447289

  Pozdrawiam!

• gumppek

  26 marca 2012 at 18:24 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  To znaczy wielosił można sobie posiać samemu bo nasiona są do zdobycia. W Polsce chyba poza górami można go spotkać na Pomorzu, Podlasiu oraz Lubelszczyźnie. Wg Fiałkowskiego Rośliny lecznicze Lubelszczyzny na niej jest tyko 6 stanowisk. Jest rośliną ginącą i objęta jest ochroną gatunkową. Można próbować kupić na Ukrainie ale tam niektóre zioła mają astronomiczne ceny. Np gruszynka jednostronna /borowa matka/ kosztuje w okolicach 50 hrywien za 50 gram. To w przeliczeniu na złote 25 zł. To bardzo dużo bo np książka zielarska Rodzinny zielnik dobrego znachora jaką mi kupiono na Ukrainie kosztowała 30 hrywien. Można też kupić w Rosji tam na pewno jest taniej.

• Macaro

  26 marca 2012 at 20:45 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Wielosil jest dostepny w szkolkach ogrodniczych (rzeczywiscie) i mozna go zdobyc nawet w sklepach internetowych (sadzonki). Wystarczy poszukac…

• Misia

  6 czerwca 2017 at 00:07 Zaloguj się, aby odpowiedzieć

  Dary Natury czyli rośliny z Podlasia mają ostatnio wielosił w asortymencie. Aczkolwiek myślałam o innej roślince, to ta też się przyda. Ktoś zakaził mnie i kota… właściwie nie wiadomo czym, skóra świadczyła o poniewierce zwierzęcia. Były jaja jakichś śmietnikowych zwierząt, grzybica, zaczęły mojemu kotkowi po tym wszystkim wypadać z ogonka włosy. Jeśli ta roślinka ma tak duże możliwości to może nas doleczy z infekcji różnymi bakteriami, tym bardziej że wodociągi są ostatnio w Wiśle też nie bardzo czyste.
  Dycha za pudełko korzenia wielosiłu.
  Rozmowy ostatnich szans się przy nim odbywały ponoć w historii…:)