Ferripirinum uzyskiwano mieszając chlorek żelaza 6-wodny ze spirytusem, alkoholowym roztworem fenylo-dwu-metylo-pirazolonu (antypiryny – Antipyrinum) i eteru. Mieszanina reagowała przy 30-40 stopniach C. Po wysuszeniu otrzymywano czerwono-pomarańczowy proszek rozpuszczający się w 5 częściach wody, zawierający 64% antypiryny i 36% chlorku żelaza FeCl3. Obecnie lek nie jest stosowany. Jest ciekawym i silnym środkiem krwiotwórczym i przeciwbiegunkowym. Leczono nim przewlekłe nieżyty jelit, chlorozę – blednicę, osłabienia w przebiegu chorób gorączkowych i zakaźnych. Ferrypirynę podawano przy bolesnych i obfitych miesiączkach,nerwobólach, niedokrwistości, chorobach związanych ze spadkiem poziomu hemoglobiny we krwi. Do okresu II wojny światowej była powszechnie używana doustnie w dawce 30-50 mg 3-4 razy dziennie; ponadto jako roztwór 10-15-25% zewnętrznie do okładów (wata – Ferripyrin Watte) do hamowania krwawienia i leczenia stanów zapalnych skóry. Wreszcie do pędzlowania zmian wenerycznych i krwawiących dziąseł. Ferrypirynę mieszano z cukrem i cukrem aromatyzowanym olejkami, np. miętowym, ponadto podawano w formie pigułek.
Ferrypiryna łączyła w sobie działanie przeciwgorączkowe, napotne, przeciwbólowe, przeciwzapalne, rozkurczowe na mięśnie gładkie i szkieletowe, przeciwbakteryjne, zwiększające syntezę hemoglobiny i ściągające na błonę śluzową jelit.
Najnowsze komentarze